Als we het erg lekkere tussendoortje Nigori even buiten beschouwing laten, dan was het alweer een dikke vier jaar geleden dat de Brusselse producer en elektronica-wizard Le Motel met nieuw solowerk naar buiten kwam. Wij keken dan ook reikhalzend uit naar de in eind januari verschenen solo-ep Transiro, en het moet gezegd: die stelt geen seconde teleur.
Op Transiro trekt Fabien Leclerq namelijk de lijn door die hij reeds op zijn ijzersterke debuut-album OKA had uitgezet, maar dan op een zo magistrale wijze dat wij zonder enige twijfel durven beweren dat Transiro het beste is wat de Brusselaar tot nu toe op muzikaal vlak heeft gepresteerd.
Net als OKA bevat Transiro namelijk een overvloed aan etnisch getinte samples en meesterlijk uitgewerkte percussiepatronen, waarbij de nieuwe ep echter duidelijk een breder palet van klanken en invloeden bespeelt dan zijn illustere voorganger. Daarbij passeren elementen uit Azië, Afrika, Colombia en het Midden-Oosten de revue, en wordt er ook duidelijk geflirt met hedendaagse club-ritmes die expliciet refereren aan juke, trap, techno, footwork en hiphop, zonder dat daarbij de typische en uiterst herkenbare Le Motel-sound ook maar één seconde in het gedrang komt.
Dat alles resulteert in zes tracks of een dikke twintig minuten instrumentale elektronica van de bovenste plank, waarbij uitgebreid gespeeld wordt met de contrasten tussen opzwepende club-ritmes, mooie ronde klanken en eerder rustgevende melodie-lijnen, tussen eerder grainy organische elementen en uiterst crispy en cleane elektronische sounds, en dat alles afgewerkt met een oog voor detail en een subliem uitgewerkte sound-design waar wij ons hoedje voor afnemen.
Alweer een uiterst sterk stukje vakmanschap dus, die Transiro, en daar kunnen wij alleen maar dankbaar van smullen. Faut le faire!
