Hoe je het draait of keert de Belgische muziekscène wist zich steeds te onderscheiden van de rest van de wereld, door simpelweg anders te zijn. Bands als TC Matic of dEUS valt met niets anders te vergelijken, en dus zonder pardon opgepikt door de wereld. Wie het stramien zoekt van “voorbeeldje te zijn van” loopt na een paar singles verloren (als het al zo ver geraakt) om daarna zonder roem begraven en vooral vergeten te worden. De meeste Belgen zijn pienter en zoeken hun soelaas in een unieke sound. Massa’s voorbeelden en één van de beste zonder meer het geluid van La Jungle.
Eigenlijk was La Jungle voor Jim en Remy niet meer dan een zijproject van hun band Petula Clarck, maar het duo uit Mons wist met hun bizarre (maar geniale) mix van techno, Krautrock en indienoise zich in geen tijd te profileren als één van de belangrijkste bands van dit land. Zelfs de NME had het door toen ze de twee Walen aan het werk zagen, wat hun pardoes een vergelijking met LCD Soundsystem opleverde.
In 2015 verscheen hun eerste album La Jungle, en een jaar nadien het door blogs bejubelde II en nu dus een derde Past//Middle Age//Future. Negen noise-chansons die nog maar eens de kracht en het talent van deze twee bevestigen.
You Say Amen I Say Sword duidt meteen aan dat La Jungle andere horizonten opzoekt. Instrumentale doom (op wat stemvervormers na is La Jungle altijd instrumentaal) die niet zou misstaan in de Church Of Ra. Bijna angstaanjagend, wel bloedstollend mooi. The Invisible Child is een kanjer van zeven minuten die de vertrouwde nerveuze technobeats van La Jungle terug tovert, een Casio in overdrive en een song waarvan je weet dat het live zal knallen. Het geluid van deze twee is ook gebaseerd op het ritmisch vernietigen van cymbalen en drumvellen, voor menig drummer zal het dan ook moeilijk zijn om Remy op het grappige Hey Ha Hey Ha bij te benen. Maar als gezegd zit er ook een donker kantje in deze derde verscholen, bij Lost In Transition dalen we in de diepe dalen van de Can-sfeer af. Het duurt amper twee minuten, een vluggertje dat je niet vlug vergeet.
ILTAPEALAIDEDOS is een titel die we nooit zullen kunnen onthouden, maar wel de track die we zouden durven omschrijven als eentje die gemaakt is om je kont alle kanten van de dansvloer te laten zien. Want ja hoor, ondanks de duisternis die je her en der in deze nieuwe hoort, blijven Remy en Matthieu party poppers eerste klas. Ook genialiteit maakt deel uit van de wereld van de Waalse noisemakers, And The Serf Caresses The Head Lord is net als zijn titel geen makkie om te verteren, maar het is iets wat we met David Byrne zouden durven vergelijken, en tja…als we dat doen!
The Boring Age opent met een bijna Factory-sound (doomy kil), maar ontpopt zich halverwege in een ritmisch, chaotisch subliem dansfeestje. The Knight The Trance is een laatste, repetitieve ademstoot die perfect alles samenvat wat La Jungle is.
Meestal is een derde moeilijk, zo vertelt men ons toch, maar bij La Jungle hoor je dat geen seconde. Au contraire. Te bewonderen tijdens de Gentse Feesten op Sint-Jacobs op 27 juli. Schrap die vakantietrip naar Ibiza maar…
