Scraps of the Final Lights klinkt zoals een postmetalplaat hoort te klinken. Vette riffs, dreigende stilte en verwoestende chaos die je niet anders kan dan incasseren. Een beetje zoals een majestueus schip dat vecht tegen golven die oprijzen als levende muren, langzaamaan de ongelijke strijd verliest en onverbiddelijk opgeslokt wordt door de woeste en genadeloze zee.
Wij zijn momenteel even dat schip. Half verzopen en nog wat aan het bekomen van wat we zonet doorstaan hebben. En dat bedoelen we in een uitermate positieve zin. De nieuwste telg van Juneau klinkt intenser, sneller en steviger dan wat we van hen gewoon zijn.
Antoon Verbeeck, Kevin Cravillon (beiden gitaar) en Soren Van Bauwel (drum) klopten aan bij Koenraad Foesters van Studio Jupiter die eveneens de mix en master voor zijn rekening nam. Volgens de band dé aangewezen persoon om die rauwe energie van deze vijf nummers tot zijn recht te brengen. Ze hadden gelijk.
Ons verzonken schip terzijde gelaten: Scraps of the Final Lights is volgens Verbeeck geen conceptalbum maar eerder voor interpretatie vatbaar.
“De songs kunnen een periode van verlies of verandering verbeelden, het gevoel dat een hoofdstuk ten einde loopt, of dat je tegen het einde van een moeilijke fase aankijkt. De titel suggereert flarden van iets dat vervaagt, maar tegelijk ook een laatste, betekenisvolle glans”.
En we snappen het helemaal: de plaat is doordrenkt met zowel hoopvolle gitaren als vernietigende riffs en dreigende drums. Dit combo vinden we vooral terug in nummers zoals Dissolve (wat een krachtige opener van het album!) en Heave, de eerste single van de plaat. IJzersterke songs waarin brute gitaren afwisselen met hier en daar een adempauze. Om dan weer alles opnieuw in uw gezicht te krijgen. Observer klinkt dan weer wat sneller en houdt meer het tempo erin, met als absoluut summum de korte maar moddervette finale van het nummer. Check zeker ook de bijhorende video, die ons, net zoals de song zelf, met een bescheiden ei in ons broek aan ons lot overlaat.
Het album komt gelukkig even tot rust bij het prachtige Portals, dat even een reddingsboei lijkt te vormen in het midden van de plaat. Moesten reddingsboeien persoonlijkheden hebben, dan zou deze de hoopvolle van de bende zijn, als een kleine vuurtoren in het duister, maar in het geniep toch zwaar melancholisch van aard.
Tot slot worden we bij de titeltrack op een net geen 10 minuten durende trip getrakteerd waarin Juneau ons verrast met een heerlijk vleugje donkere black metal… Om nadien naadloos over te gaan naar die “laatste betekenisvolle glans” waarover Verbeeck het had en de luisteraar toch iets of wat hoopvol achter te laten. Waarvoor dank.
Kortom, een mooie, stevige plaat die ons een beetje van hier naar daar sleurt. In 2026 wilt Juneau vooral zoveel mogelijk Scraps of the Final Lights live ten berde brengen. En dat neemt het trio serieus. Na shows in Berlijn en Frankrijk trekken ze in december op mini-tour naar, hou u vast, Japan. Jawel! Zie je ze liever dichter bij huis – op 25 oktober vieren ze hun release in De Wommel (Wommelgem) met niemand minder dan Walfang als support. Tickets vind je hierzo! Veel plezier daar! En laat ons weten hoe uw schip het ervan afgebracht heeft.
