Wie wat bekend is met metal weet dat menig gitarist in het genre er een erezaak van heeft gemaakt om een zo groot mogelijk fort van Marshall cabs en versterkers achter zich op te trekken. In de meeste gevallen staat drie vierde van de voorgenoemde apparatuur er echter gewoon voor spek en bonen bij dus we vermoeden dat het gewoon om een onderling spelletje, size matters, gaat. Nu, de tijd dat je versterkers nodig had om de elektrische gitaar te bespelen, is definitief voorbij, tenminste als we de No Amp cassette van Jef Mertens mogen geloven. Zes tracks op de elektrische gitaar maar van een versterker geen enkel spoor. Misschien dat Kerry King er in de toekomst dan toch aan eens zal moeten denken om wat toffe planten achter zich op het podium te zetten en de versterkers en bijbehorende cabs thuis te laten.
Alle tracks op de nieuwste van Jef Mertens werden, voor ons gemak, allemaal Piece gedoopt.
Piece #2 is het eerste nummer op de cassette. De mensen met licht autistische trekken onder ons kunnen zich bij deze alvast bij voorbaat beginnen te ergeren over de trackvolgorde.
We hebben het geluid op het nummer geanalyseerd en vermoeden dat Jef zijn gitaar te lijf gaat met een delay pedaal in combinatie met een elektrische melkopschuimer. Het auditieve resultaat laten we je graag zelf ontdekken. We geven je alvast mee dat het een bijzonder meditatief stukje instrumentaliteit is.
Op Piece #1 horen we bij de aanvang van het nummer iets duidelijker de 12-string van Danelectro die Jef op dit album gebruikte. We horen heel wat van dezelfde elementen als in Piece #2 maar meditatief kunnen we dit nummer niet langer noemen. Waar het vorige nummer meer een constante aanhield, voelen we hier dat Jef iets meer van zijn lijn probeert af te wijken en meer experimentele geluiden aanboort. Met zijn 8:53 minuten is dit nummer bijna twee keer zo lang als het vorige, waardoor de geduldige luisteraar op zijn wenken bediend wordt.
Jef benut op Piece #3 het volledig potentieel van zijn gitaar. Hij maakt een percussief geluid met de snaren en gebruikt een effect waardoor hij zijn gitaar zowaar een synth upgrade geeft. Een zeer minimalistisch nummer en ook één van onze favorieten op deze cassette.
Het lijkt wel op de feedback die geproduceerd wordt door één of andere stadium rockgroep net voor ze hun grootste hit inzetten. Welkom in de wereld van Piece #6. Het volume binnen het nummer wordt regelmatig naar omhoog en naar beneden gehaald waardoor je er voortdurend van overtuigd bent dat er iets op til staat. De start van Baba O’ Riley blijft uit maar toch blikken we zeer tevreden terug op onze luisterbeurt.
Wanneer we Piece #4 opzetten, horen we een track die compleet anders is dan zijn voorganger. De track is, door de droge gitaar en delay, een pak dromeriger dan Piece #6. Doorheen het nummer horen we regelmatige percussieve synth geluiden op gitaar die de lijn wat doorbreken. Met dit nummer overtuigt Jef ons van zijn keuze om deze cassette op te nemen op een 12-string. De Danelectro zorgt voor een vol en experimenteel geluid, waar dat bij een 6-string, in de huidige opstelling, sowieso minder zou zijn geweest.
Piece #5 is het laatste nummer en wijkt volledig af van de voorgaande. Met zijn 2:10 minuten is het de kortste track op de cassette. Hendrik Willemyns van Arsenal (de band, niet de voetbalploeg) heeft in het verleden al twee Japanse films geschreven en eigenhandig van een soundtrack voorzien. Volgens ons is Piece #5 ook uitermate geschikt voor een nieuwe obscure “Japanse” film van eigen bodem. Als Jef ambities zou hebben in die richting heeft hij alvast zijn eerste stukje soundtrack. Waarom we nu net aan dit soort film denken, kunnen we niet onmiddellijk duiden. Mogelijks zijn het de tongue-drum-achtige geluiden die Jef produceert die ons in deze richting sturen.
Met No Amp spreidt Jef Mertens het brede bereik van een gitaar tentoon. Hij laat ons horen dat het beheersen van conventionele technieken en akkoorden geen vereiste is om muziek te maken. Voldoende experimenteerdrang en een gitaar volstaan om voor deze verrassende tape te zorgen. Dat deze muziek zal aanslaan bij het grote publiek lijkt ons weinig waarschijnlijk maar we vermoeden dat dat allerminst de ambitie van Jef is. Wij zijn fan van zowel de muziek als de super originele DIY-verpakking.
Wij maken onze protestborden alvast klaar om door de straten en hopelijk in de zeer nabije toekomst ook de festivals een bezoekje te brengen. Waar Phil Spector zweerde bij ‘Bring Back Mono’, scanderen wij door de straten en op festivals ‘No Amp!’.
