Een bijzonder moment voor It It Anita, want de vierkoppige Noise Rock punkband uit Luik is plots een powertrio geworden. Gitarist, zanger en oprichter Damien Aresta heeft namelijk de band verlaten en dat hoor je op het vierde album Mouche duidelijk.
Bassist Elliot Stassen zorgt nu voor de tweede stem naast Michaël Goffard (gitaar, zang). Die combinatie klinkt meteen een pak rauwer en harder, en we vinden dat best oké. In het openingsnummer Crippling Guilt wordt meteen de toon gezet van wat we kunnen samenvatten als een zeer herkenbare It It Anita-sound. Theatrale noise en iets-erover teksten waarin ze bekennen puppies te doden en zeehondjes dood te knuppelen.
Disgrace is na een pittige start vooral een monoloog waarin de band lekker hun gal spuwt over alles wat niet koosjer is. In het nummer vallen ons plots ook veel elektronische soundscapes op, een tool dat ze eerder nooit echt gebruikten. Leuk zijn nu ook de stemvervormers die het verhaal sterker maken. Don’t Bend (My Friend) trekt trouwens de lijn door van de verontwaardiging. Nu worden (andere?) bands over de kling gehaald die muziek maken voor het geld. “It’s not about music, but pre-sales.” Een van de hoogtepunten van het album, al was het maar om de catchy deun en de geestige tekst.
Kinda The Same is het vettigste nummer dat waarschijnlijk voor de beste respons zal zorgen tijdens de komende concerten. De schreeuwzang is perfect gedoseerd en toch woedend genoeg. Met Giving:Taking hebben we het even moeilijk. We meenden eerst Huracan te herkennen in de lawine van geweld van het openingsstuk om dan plots stil en braafjes het momentum dat had kunnen zijn, te onderbreken met een intermezzo om even een pint te gaan halen tijdens het optreden.
De tweede single, zesde nummer op de album, Psychorigid kort samengevat: woest en hippediehop-metal! Een heel bizar nummer en een stuk uit de toon vallend tegenover de rest van de plaat. Voor ons is het leukste deel, de laatste minuut van de song.
En dan komt het bijna 8 minuten durende Ode To William Blake, de Britse dichter, schilder en mogelijk ook wat gek (1757-1827). Naast het feit dat dit nummer echt geweldig is – meer nummers op het album mochten deze richting zijn uitgegaan – houdt het ons, net zoals Blake, een spiegel voor. Prachtige samenzang trouwens hier.
“Grab a book from your daddy’s shelf
Circle words and build pathetic rhymes
Look at your mirror, now you’re William Blake
Who do you think you are?“
The World’s Last Cryptonaire is een aanklacht tegen de hebzucht en overconsumptie van een ‘verwerpelijk’ deel van de maatschappij. Het wil vooral de crypto-miljonairs duidelijk maken dat hun fortuin feitelijk onbestaand is en het resultaat van speculatie en uitbuiting van medemensen. Opnieuw de spiegel voorhouden dus, zoals elke noiserock punkband hoort te doen.
We weten niet hoe het er over de taalgrens aan toegaat, maar wanneer je op je cover een foto van een hond plaatst en zingt over 9 Lives, dan klopt er iets niet. Los daarvan – de hond heet Mouche trouwens – is het energetische laatste nummer een ode aan het 10-jarige bestaan van de band. En dat is toegestaan! Ze zijn al die tijd trouw gebleven aan hun idealen en stijl. Ondanks het feit dat de band het nu moet doen met 3 leden, zijn wij ervan overtuigd dat ze de weg getimmerd hebben om er nog vele jaren en concerten aan toe te voegen. Pootje voor Mouche van Luminous Dash.
Spotify – Instagram – Youtube – Facebook
