De nazomer en herfst van 2018 wordt een periode waarin heel wat Belgische opkomende bands nieuw materiaal uitbrengen waar heel wat mensen reikhalzend naar uitkijken. Het debuut van de Whispering sons of de derde van Cocaine Piss bijvoorbeeld. En natuurlijk, die tweede van die andere Luikenaars: It It Anita.
Wie het viertal de afgelopen maand aan het werk zag en een paar van de nieuwe songs hoorde, kon meteen opmerken dat It It Anita een andere richting uitging. Evolutie noemen we het niet, want daar was het debuut Agaaiin uit 2016 net iets te subliem voor. Wel is het de drang om nieuwe paden te verkennen en vooral niet in herhaling te willen vallen, en dat zonder ook maar één seconde het geluid van It It Anita te verloochenen. Soms gaat dit pad ver. Zo hadden we nooit gedacht dat onze Luikse vrienden een song als We Are Nothing zouden schrijven. Een ballad vol zelfdestructie, een tearjerker die achttien rondjes met Mogwai heeft gelopen. Atypisch voor het album, dat is het zeker en vast, maar het is zonder meer ook het mooiste en meest pakkende liedje dat we dit jaar uit keelgaten van Belgen hebben gehoord. Eentje om te beluisteren als je languit in het gras ligt en naar de open (lege) hemel staart , een acht (!) minuten durende song om rillingen van te krijgen…
Laurent (een titel die verwijst naar hun geluidsman, niet de koninklijke zot) is ook een album dat alles bevestigt wat we eigenlijk al een tijdje door hadden. Een band die zich amuseert, af en toe op het einde van het optreden het drumstel naar het einde van de zaal verplaatst en graag naar 90’s-plaatjes luistert, maar vooral een Belgische act die stilaan (als dat niet reeds het geval is) tot de top van dit land behoort.
Another Canceled Mission zou je ondertussen al van voren naar achteren moeten kunnen zingen, al was het maar voor die ene oneliner “You look so good in a uniform!”. Ideaal om in een douche te gebruiken, en eigenlijk nu al een klassieker. Kun je ook zeggen over User Guide: schreeuwerige vocals, snijdende gitaren en strakke drums. Zo hoort het, zo doen ze het. En voor wie niet genoeg kan krijgen van catchy recht in je bakkes-noiserock is er ook nog Say No.
Bored, Outboard en GOD (wat een zalige titel!) zijn nummers die af zijn, en waar niets op kan worden aangemerkt. Stevige noiserock, maar met een hoger doel gebracht. Soms, en dat mag, haal je de voorbeelden er zo uit. Tanker 2 is een instrumentale postrocker à la Mogwai en de opener Denial is een moddervette knipoog naar de psychedelische gitaarnoise van Sonic Youth.
Geniaal plaatje die Laurent, niet dat we het anders hadden verwacht!
