Het Mechelse stadsfestival Maanrock is alweer aan de tweeëntwintigste editie toe, en is officieel het grootste gratis stadsfestival van Vlaanderen. Er komen ook steeds weer podia bij, met dit jaar maar liefst elf locaties. Het is dus altijd goed selecteren geblazen, en alles meemaken is sowieso onmogelijk. Luminous Dash ging zaterdag 25 september 2018 ter plaatse en brengt verslag uit van het afgelegde muzikale parcours.
Omdat we de beste bluesband uit Mechelen en ver daarbuiten absoluut niet wilden missen, haastten we ons naar het Apart Podium op het Cultuurplein, daar mocht de Steven Troch Band van jetje geven. Het was nog vroeg op de avond, en het plein stond nog lang niet eivol, maar je merkte meteen dat er heel wat fans speciaal voor dit optreden afgezakt waren. En het was dan ook heel erg goed. Troch is behalve zowat de beste bluesharp-speler van het Westelijke halfrond, ook een begenadigd blueszanger. De band leek vastberaden er een fijn feestje van te maken. Het publiek genoot zichtbaar, maar hen aan het bewegen krijgen, was aanvankelijk moeilijk.
Troch & co vuurden hun sterke nummers af, met veel werk uit de nieuwe cd Rhymes For Mellow Minds, zoals het geweldige White Line Express, Mr. Jones en Long Long Beard, dat Troch had ingeleid met de vraag of er “mannen met baarden aanwezig waren, of zelfs vrouwen”. Toen de band een mambo-nummer inzette, kwam het publiek dan toch wat los, en het kostte Troch niet veel moeite om iedereen Saturday Night te laten meezingen. Fijn optreden het Mechelse blues-icoon!
Slow Pilot verdiende ook een plaatsje op Maanrock met hun dit jaar verschenen verbluffende debuut Gentle Intruder. Iedere keer dat we Pieter Peirsman en co bezig zien, is de groep nog beter op elkaar ingespeeld en klinkt Slow Pilot echt als een groep. In Mechelen stond het optreden als een huis: de band straalde zelfvertrouwen uit en het publiek at uit Pieters hand vanaf de eerste noot. Het strijkersensemble dat op de plaat meespeelt, werd niet gemist want toetsenist Laurens Dierickx ving dit fantastisch op. De songs blijven subliem en we kregen ook een nieuw uptempo nummer te horen dat perfect aansluit bij de nummers van het debuut. Het was het beste optreden dat we van Slow Pilot al gezien hadden! Pieter is in de loop van de maanden uitgegroeid tot een echte frontman en dat past perfect bij hem, want met zo een gouden stem mag je er best mee uitpakken!
Dat de stevige power punkpop van The Spectors vanuit de Moes-tuin weerklonk, vlakbij ‘De Stilteplek’, – nieuw op Maanrock: een plaats waar je de rust kunt opzoeken, weg van de muziek – vonden we best wel frappant, maar de muren van de ingesloten tuin deden vast (hopelijk) hun werk. Maar over naar de muziek; die was dus dik in orde! Punky popsongs, of zijn het poppy punk songs? De band rond vocaliste/bassiste Marieke Hutsebaut rockte dat het een lieve lust was. Drie-minuten puntige en geniale popsongs met een ruig randje, met af en toe een stevige gitaaruitbarsting, ja, daar lusten we wel pap van. Nog!! Nu vragen we ons alleen nog af of het jonge meisje dat Marieke’s haren kwam kammen, ‘part of the act’ was of gewoon toeval.
Millionaire gaf het publiek op de Mechelse Grote Markt een gigantische kopstoot met hun imposante wall of sound. Tim Vanhamel stond er bij als een kung fu/tai chi guru die af en toe ‘funky chicken moves’ deed. Hoe knap dat hun derde plaat Sciencing ook klinkt, live overtreffen ze dat nog eens dubbel en dik. Het knalt alle kanten uit met aanstekelijke grooves, subliem om te zien en verbluffend om te horen. Champagnekondigde Tim aan als het nummer dat zo oud is als de toren van de Sint-Romboutskerk zich later corrigerende naar kathedraal. Millionaire was overweldigend in Mechelen en daar kan geen kerk…euh kathedraal tegen op.
Terwijl het geniale gitaargeweld van Millionaire al halfweg was, maakte het nog goed gevulde Cultuurplein kennis met De Havilland en de dromerige en sprookjesachtige muziek waarin deze nieuwe groep grossiert. Dit was genieten met de grote G. De wonderlijk mooie en betoverende stem van Nathalie Van den Meuter, die ook xylofoon, theremin en harmonium speelde, werd ondersteund door Nicolas Mortelmans op sitar en Willem Heylen op gitaar. Lotte De Peuter zorgde voor backing vocals. “Hippiemuziek!” hoorden we iemand net niet stil genoeg opmerken, en ja daar valt natuurlijk wat voor te zeggen. Maar een meditatief moment op Maanrock, dat moet toch kunnen niet? Goed, misschien was dit voor sommigen net iets te zweverig. Kan zijn, wij vonden het vooral prachtig.
Alvorens Discobar Galaxie een aanslag zou plegen op onze dansbeentjes, mocht Warhaus als laatste band spelen op het Groot Podium, zaterdag. We keken best uit naar dit optreden van Maarten Devoldere’s Warhaus. Devoldere, bijgestaan door ondermeer Pascal Deweze, en natuurlijk zijn muze, de bekoorlijke Sylvie Kreusch, trakteerde de Grote Markt gul op diens meesterlijke donkere en romantische popsongs. De hartjes van wie er gevoelig voor is, gingen vast sneller kloppen telkens wanneer la Kreusch op haar sensueelst en verleidelijkst stond te dansen achteraan het podium.
Niet lang nadat Warhaus het podium had verlaten stormden Bobby Ewing, Lars Capaldi en Loveboat het podium op, ja het was tijd voor het ondertussen legendarische, en vooral hilarische Discobar Galaxie. De jaren negentig waren helemaal terug en Discobar Galaxie deed Mechelen dansen op Theme From S-Express, een heuse ‘Ramones-Red Zebra-medley’ en zowat alles… tot in de vroege uurtjes. En zo zat er alweer een geslaagde Maanrockdag op!
Bart Verlent & Mark Van Mullem
