Hoewel Hilke Ros van zichzelf vindt dat ze best een opgewekte persoon is die heel positief in het leven staat, levert ze met haar debuutplaat Silent Violent één brok heerlijke duisternis af. Diepe bassen, donderde synths, weidse akkoorden, Alpijnse galm en drumbeats waarvan je staartbeen begint te kwispelen… da’s zo’n beetje de receptuur van deze eersteling.
Niet dat Hilke aan haar proefstuk toe is natuurlijk. De ex-bassiste van Amatorski draait al even mee in het Belgische en sinds enkele jaren ook het Zwitserse indiecircuit. Eerst nog onder het pseudoniem Hroski maar nu helemaal open en bloot onder eigen naam. Open en bloot ook over wie ze is en waar ze voor staat: een voorvechter van de rechten van zij die zich niet kunnen terugvinden in de klassieke man/vrouw opdeling zoals die nog steeds bestaat in onze in categorieën opgedeelde wereld.
Opener Paradoxes is meteen een geweldige stomp in de lagere buik regio. Mede-Zwitser Dino Brandāo aka Frank Powers drapeert zijn stem, overgoten met een stevige scheut galm, op een substantiële laag smeuïge, donkere fond. Wat een nummer! Op Freeze horen we Hilke’s stem voor het eerst en meteen is duidelijk dat alle onzekerheid die ze voelde om zelf een nummer in te zingen compleet onnodig was.
Een tweede gast komt binnen schuifelen op Greta. Aan de microfoon niemand minder dan Dez Mona’s mooiste: Gregory Frateur. Een meezinger voor duistere zielen en een smeekbede voor een beetje liefde, warmte en een stevige knuffel. De combinatie tussen de stem van Frateur en de muziek van Hilke werkt wonderwel. Liefhebbers van John Grant zullen ondertussen gelukzalig glimlachend een goedkeurende duim opsteken!
In The T werpt Hilke een kritische blik op wat in de wandelgangen van de opleiding Gender en Diversiteit ’toxische mannelijkheid’ wordt genoemd. In sommige iets minder progressieve delen van de bevolking worden mannen die leiden aan dit syndroom ook wel eens ‘echte mannen’ genoemd. Denk aan de Trumps en de Bolsonaro’s van deze wereld maar ook aan al die kleine opgefokte Trumpjes die hier in onze straten en op onze wegen regelmatig opduiken. Ja, Hilke durft al eens met een geëmancipeerde bril de wereld bekijken en daar is niets mis mee!
Het tempo wordt gevoelig opgedreven in het uiterst dansbare How Are You met zang van Odd Beholder die door haar vrienden steevast Daniela Weinmann wordt genoemd. G e w e l d i g nummer!
Uitblazen doen we half ondergedompeld in een warm bad vloeibare melancholica aangelengd met het sap van versgeperste engelen in het nummer Trust. Even de ogen sluiten en je laten meevoeren op de stroom die Hilke muzikaal voor ons uittekent. Titeltrack Silent Violent sluit het epische album af in schoonheid en vat mooi samen waar het voor Hilke inhoudelijk over gaat.
Jep, we zijn enthousiast over Silent Violent, een album dat ons zowel tekstueel als muzikaal in het hart treft, wij hopen van jou hetzelfde!
