Hellvete, dat is eigenlijk Gentenaar (St. Denijs, dat is Gent) Glen Steenkiste. Inderdaad, een van de oprichters van het geschifte psychedelische collectief Sylvester Anfang I en II. En hij speelde bij Annapurna Hellvision, Blodklod, Brahmen Raag, Chainsaw Gutsfuck en Geitevuyst. Veel van de bands waarin hij een aandeel had, noemden hun eigen muziek funeral folk. Met een hoek af. En behoorlijk wat psychedelica in de mix.
Hellvete is echter zijn soloproject, waarmee hij onder meer een split (op Morc) uitbracht met Luster, met Bear Bones, Lay Low, met Head Of Wantastiquet en een aantal platen en cassettes onder de naam Hellvete (De Gek, Ode).
Steenkiste is daarnaast ook gefascineerd door het harmonium, waarmee hij bij voorkeur traag evoluerende drones maakt. Drones klinken veelal duister, maar dat is nu eens iets waar Steenkiste geen boodschap aan heeft. Bij hem is er licht voor, in en na de tunnel. Dus vindt hij het zeer normaal om zijn raam open te zetten en de vogels uit de buurt mee te laten fluiten met zijn muziek. Waarom we dat schrijven? Omdat heel soms die vogels ook effectief te horen zijn in de stukken die op deze dubbel-cd zijn verzameld.
In 2012 kwam er al eens een digitale file uit, eigenlijk eerder een video, van een repetitie van een stuk dat hij de dag erna in Antwerpen zou brengen, onder de naam Droomharmonium.
Steenkiste maakt deze muziek steevast thuis op een kamer in Sint-Denijs, en dat doet hij al enkele jaren. Vandaar dat de vier lang uitgesponnen nummers een nummer hebben meegekregen en dateren uit verschillende jaargangen.
Horen we verschil in de stukken? Bij een eerste luisterbeurt vallen die verschillen voor ongeoefende drone-oren misschien niet echt op. Bij meerdere keren luisteren is een duidelijke evolutie waarneembaar. Steenkiste beheerst zijn instrument alsmaar beter en weet er voortdurend andere klanken aan te ontworstelen.
Positieve dromen die worden opgewekt door hypnotiserende drones, die telkens van klankkleur veranderen, hier en daar, vooral bij de start van elk van de vier nummers, ietwat worden belaagd door andere instrumenten of klanken (een gong, een bekken) om uiteindelijk steevast in een langgerekte drone te belanden die ongemerkt telkens van klankkleur verandert en daardoor boeiend blijft, ook na honderd minuten (het is een dubbel-cd). Het is een kunst op zich.
