Iedereen die Jojo Orme alias Heartworms ooit aan het werk zag, weet dat dit talent live niemand onberoerd laat. Met haar donkere postpunk die gemarineerd is in een laagje gothic, debuteerde ze twee jaar geleden met de ep A Comforting Notion die even intens en krachtig binnenkwam als haar live performance. Niet in minst daarom mocht ze op tournee als voorprogramma voor The Kills, St. Vincent en Jack White. Dit jaar mag ze zelf schitteren als hoofdact met de release van de debuutplaat Glutton For Punishment.
Het album begint met de instrumentale, sfeervolle intro In The Beginning dat baadt in een dreigend donker sfeertje. Vervolgens wordt de plaat echt stevig op gang getrapt met Just To Ask A Dance. In deze track krijgen we donkere elektronische beats, overstuurde synth klanken en de viool die er een gothic vibe aan geeft terwijl Orme het nummer op haar typische, ijzige manier inzingt en af en toe eens flink uithaalt.
Jacked is een combinatie van de eerste platen van Nine Inch Nails met een gothic Siouxsie & The Banshees randje. Mad Catch klinkt dan weer onverwacht speels en wat poppy met gevaarlijke haakjes aan.
De overstuurde beats van Extraordinary kondigen iets gevaarlijks aan maar eigenlijk klinkt Orme hier zacht en lief. Hoe verder het nummer vordert, hoe meer ze haar stekels begint op te zetten maar toch blijft het allemaal heel braaf naar Heartworm-normen.
We verwachtten dat de singer-songwriter in Warplane toch iets tegendraadser te werk zal gaan, maar dit vliegtuig neemt een flauwe start. In het midden wordt het iets vuriger door Jojo’s uithalen maar muzikaal blijft het toch wat doorsnee. In Celebrate krijgen we een vintage drumcomputer die wordt gecombineerd met een basgeluid dat naar The Cure ruikt en 80’s synths waar Orme vrij ingetogen op zingt.
Het meer dan zes minuten durende Smugglers klinkt heel monotoon, maar dankzij de stem van Jojo en de aanvulling van de viool krijgen we gelukkig af en toe een lichtpuntje. Naar het einde toe verandert de sfeer een beetje en wordt het allemaal wat orkestraler en energieker maar helaas zijn we tegen dan de monotone bas, gitaar en drum al beu. Het titelnummer sluit het album heel rustig af. Het is een akoestisch, lieftallig nummertje waar in het midden een doordeweekse beat en synth riedel voor afwisseling moeten zorgen.
Hoe boeiend Glutton For Punishment ook van start gaat, zo flauw en ongeïnspireerd gaat het er na een aantal nummers aan toe. Misschien hadden we wat teveel verwacht van Heartworms maar deze plaat doet hun live sound en act geen eer aan. De snedige gitaren zijn enkel in het begin te horen, later moeten ze plaats maken voor brave synthesizerklanken zodat we een brave versie krijgen van wat Jojo Orme ooit was of zou kunnen zijn.
