Gos Rosling begon in 2023 als solo-project van Luca van Cruchten, maar werd al heel snel een kwartet met Lena Thijs, Luca Fazioli en Dieter Vergauwen in haar rangen. Singles Caroline en Somehow/Somewhere konden hier al op goedkeurend geknor rekenen en dat geldt ook voor de ep Trainswrecks at the Seaside dat zopas verscheen.
Gos Rosling is op z’n best wanneer het er vrolijk aan toe gaat zoals in de eerder uitgebrachte singles Caroline en Somehow/Somewhere. We horen heel veel Two Door Cinema Club en een flinke scheut Babyshambles maar je kan maar beter goed stelen dan slecht kopiëren zeker? Wij worden er in ieder geval heel vrolijk van. De open en frisse productie van Koenraad Foesters zit daar trouwens zeker voor iets tussen.
Crossroads klinkt wat dramatischer en doet af en toe denken aan recent werk van de onvolprezen Porcelain id vooral dan door het stemgebruik van van Cruchten. Helemaal episch-dramatisch wordt het tijdens de titeltrack, een plakker vanjewelste.
En dan zakt het album een beetje in elkaar. Tijdens (Not) A Slow Song (dat duidelijk wél een slow song is) en wait around, sit around, be around horen we een andere Gos Rosling, eentje die zich duidelijk nog identificeert als singer-songwriter. Schone nummerkes daar niet van, maar met twee keer ruim zes minuten nemen ze een flinke hap uit de plaat en begint onze aandacht wat te verslappen.
Gos Rosling is op Trainwrecks at the Seaside nog wat op zoek naar een eigen identiteit wat resulteert in een ep die uit twee delen bestaat die de gespleten persoonlijkheid van band versus solo-artiest laten horen. Het maakt ons sowieso benieuwd naar hoe de band verder zal evolueren.
