Zelden hoorden we zoveel steelguitar op een plaat. En zelden werden we zo snel verliefd op een stem en een plaat. Atlanta Millionaires Club van Faye Webster is er zo eentje. In de VS geniet ze al enige bekendheid als fotografe en all-round creatieveling. Als muzikante brengt ze nu een nieuw album uit waarmee ze toch enige faam zou mogen verwerven.
De plaat duurt amper een halfuur maar bevat enkele pareltjes. Pareltjes die zich binnen de rijke traditie van Amerikaanse folk en, godbetert, country begeven. Maar we zijn modern dus noem het maar indiefolk en altcountry.
Wie de nummers achteloos oplegt zal mooie, zeemzoete melodieën en instrumentatie horen. Wie de teksten erbij haalt, krijgt een heel persoonlijk verhaal geserveerd. De eerlijkheid van haar teksten trokken ons onmiddellijk over de streep. In de kern gaat deze plaat over luduvudu en eenzaamheid. Heel eerlijk, soms lachen, soms huilen maar altijd straight from the heart.
De opening van de plaat balt het goed samen: “Looks like I’ve been crying again over the same thing. I wonder if anyone has ever cried over me” (uit Room Temperature). Ze herhaalt ettelijke keren ‘I should get out more’, maar ze heeft er geen zin in. Tristesse verpakt als een suikervolle cupcake. Wie haar zo verdrietig maakt is een smeerlap maar daarover later meer.
Right Side Of My Neck nestelt zich ook instant in ons brein. De geur van ‘hem’ kleeft nog steeds op haar vel en ze wil het niet wegwassen. “The right side of my neck, still smells like you”. En de You gaat over in een heerlijk poppy ‘woohoohoohoow’. Hurts Me Too sleept zich meesterlijk traag voort en opnieuw bezingt ze haar pijn. “The day I said I loved you, you didn’t say it in return. That was the day I realised, that silence is actually heard.’ Slik.
Ook Pigeon is pijnlijk eerlijk en menselijk. Waarom geen duif gebruiken om een liefdesbericht naar je geliefde te sturen? Maar wat als het niet aankomt? Je voelt de naïviteit en fragiliteit in haar stem.
In nummer 5 komt de aap uit de mouw en hij heet Jonny. In interviews gaf ze al aan dat hij echt zo heet en ze richt zich dan maar rechtstreeks tot hem. “Jonny, did you ever love me? Jonny, do you see what you are doing, what you are making me think of?” Zucht. Prachtig nummer met zalvende trompetten en een melodie die de tranen wegveegt. De plaat sluit ze af met Jonny (reprise). Een kleine afrekening maar boos lijkt ze niet. Verdrietig en ontgoocheld daarentegen… “Jonny, why couldn’t you be ready? Cause I was ready. To be happy. Now I don’t know what to do. This is how it ends.”
Maar daarvoor zit nog lekkers. Kingston en Come To Atlanta dromen een eind weg en omschrijven zichzelf als zweverige folk. Nice en goudeerlijk. In What Used To Be Mine, mijmert ze een eind weg over wat ze nog heeft van ‘hem’. Dingen maar ook gedachten. Ze doen haar allemaal denken aan, inderdaad, What Used To Be Mine. Mooi en licht triest.
Afsluiten doet ze met een hip-hop nummer, Flower. Ja, echt. Maar zo fragiel en authentiek dat Erykah Badu hier likkebaardend naar luistert. Een plaatje om te koesteren.
Faye Webster speelt op Best Kept Secret op vrijdag 31 mei. Geef haar een knuffel van ons. Atlanta Millionaires Club verschijnt op 24 mei bij Secret Indian.
