De beste platen zijn die waarop de artiest geen moer heeft om wat anderen er van vinden. Releases waarbij ieder detail is voorgekauwd of waar één of andere producer strak de touwtjes in handen heeft zijn meestal (om niet te zeggen altijd) oersaai.
In België zal je niet gauw een grotere anti-held dan Erik Debny treffen. De man die meer dan twintig jaar geleden The Shovels heeft opgericht. Geniaal, alleen niet genoeg de juiste oren bereikt, anders waren ze The Beatles van dit land. Dan maar voort ploeteren in de underground, en u zelf zijn.
Voor het eerst heeft Erik een soloplaat opgenomen. En naar zijn standaardnormen heeft hij zich weeral niets aangetrokken van normen. Af en toe uit de toon zingen, of iets wat anderen meteen zouden schrappen laten staan. Dat is Erik Debny.
Met Beat The System kon je automatisch bij Bob Dylan terecht, al was het maar omdat Erik iets te zeggen heeft. Protestsongs van iemand die het al lang heeft begrepen dat protesteren niets uithaalt. Hij zingt het trouwens zelf op de titeltrack: I ain’t gonna beat the system that’s for sure… Zelfrelativering van iemand die nooit opgeeft.
Naast de vertrouwde liefdeschansons heeft Erik het vooral over de toestand van deze wereld. En tja, je hebt zijn stem niet nodig om te weten dat die er niet al te schoon uitziet, maar het schudt je wel weer eens wakker.
Alles op deze plaat is minimalistisch. Een paar tokkels op de gitaar of de piano, meer is het niet. Maar meer moet het ook niet, ook al frons je wel eens de wenkbrauwen (op afgelikte platen doe je dat niet, of het is uit pure frustratie of verveling), maar alles zit perfect in elkaar verwerkt. Ten minste in Eriks wereldje toch, of hoe simpel eigenlijk nog het beste werkt. Bij momenten geniaal, op andere ogenblikken krankzinnig zot. Net zoals het moet!
