Na het eerder lieflijke Earth To Dora uit 2020 pakt Mark E Everett aka Eels uit met een nieuwe kopstoot: Extreme Witchcraft. Het superaanstekelijke Good Night On Earth werd eerder al op ons losgelaten maar dit album, dat op 28 januari verschijnt, bevat nog talloze pareltjes. Voor zijn dertiende plaat werkte E samen met PJ Harvey producer en gitarist John Parish. Dat was twintig jaar geleden, van het Souljacker-album.
Starten doet hij met Amateur Hour. Een aanstekelijke riff die je meteen meetrekt in het nummer en je tweeënhalve minuut lang niet meer loslaat. Amateur Hour lijkt ook moeilijk te bekken maar bij E klinkt het wondermooi. Rock van de bovenste plank. Sinds Prizefighter heeft geen enkele plaat van Eels nog zo’n ijzersterke opener gehad.
Daarna is het de beurt aan de vooruitgeschoven eerste single Good Night on Earth. In dit nummer zit werkelijk alles: de snedigheid van punk, echo’s van blues, zelfs dance overgoten met een sterk fuzz soundje.
Met Strawberries and Popcorn lijkt E even gas terug te nemen. Geen instant klassieker zoals de vorige songs maar er zitten genoeg elementen in die ons kunnen bekoren bij een eerste luisterbeurt. Mogelijk is het een nummer dat echt onder je vel moet kruipen, zoals E er wel meerdere heeft. Steam Engine werd ook al vooruitgeschoven en trekt weer stevig het tempo op. Zo horen we E graag. Ook het refrein is weer eentje uit de categorie dat het zich meteen nestelt in je hoofd. De gitaarlick is er eveneens eentje om duimen en vingers van af te likken.
Grandfather Clock Strikes Twelve tapt uit een heel ander vaatje. Er zit zelfs een funky gitaartje in. E waagt zich aan een hoger gezongen Bee Gees-achtige bridge. We zijn er nog niet meteen wild van maar niets sluit uit dat dit in de toekomst gaat gebeuren. De piano-intro van Stumbling Bee doet het beste vermoeden. Daarna kabbelt het nummer rustig verder met een heel braaf gezongen E. Het zal niet meteen onze favoriet van de plaat. Misschien een uitvloeisel van Earth To Dora?
Geef ons dan maar The Magic, inclusief claps en rare achtergrondgeluidjes, om the magic te onderstrepen, maar drijvend op een ijzersterke rockriff. Om daarna met Better Living Through Desperation op hetzelfde elan verder te gaan. Heel aparte bridge en hakkelende riff. Met So Anyway wordt het gaspedaal weer flink gelost. Op het volgende nummer What it isn’t begint E heel lieflijk, voelen we zelfs Beatles-achtige vibes om dan in het refrein ongemeen hard toe te slaan.
Bij Learning While I Lose doet de tokkelende riff wat denken aan Souljacker Part 1. I know you’re right sluit de plaat af. Een braaf, maar aanstekelijk refrein. Alle songs schommelen ook rond de drie minuten. Wat ons betreft, behoort deze tot één van de beste E platen van de laatste jaren. Dat belooft voor de Lockdown Hurricane tour die op 11 maart in Belfast start.
