Ze kwamen mekaar al eerder tegen. Bijna onvermijdelijk. Want zowel Dirk Da Davo (The Neon Judgement, Neon Electronics) als Jean-Marie Aerts (TC Matic) zijn twee Belgen die zowel nationaal als internationaal een stempel nalieten.
Eind jaren ‘80 werkten ze reeds samen voor het album Blood And Thunder van THE Neon Judgement. De voorbije 3 jaar kruiste hun muzikale pad opnieuw en werkten ze – na enkele gezamenlijke jamsessies onder de zuiderse zon in Fuerteventura – als DDDJMX hun gezamenlijk nieuw project uit. Een voorproefje hiervan kregen we met de ep die ze in 2017 uitbrachten, wat uiteindelijk resulteerde in dit album Oceaned.
In het vlotte electronummer Pray For Rain flirten speels uitgekiende elektronica met sterk aanwezige gitaarlijnen. De grimmige samenzang in het refrein voegt de nodige pittige duisternis toe aan het nummer. Catchy met behoud van eigenheid. We’re Slipping And Sliding laat de sterkte van de herhaling horen, zowel in de elektronische elementen als het gitaarwerk, met traagstrakke beats die zwepend knallen tegen de zacht zwevende synths.
Een rad wavetempo in Go Ahead geeft een aanzet tot dansen, hoewel het te weinig losbreekt om wild van te worden. De funky retrosound van beide heren horen we All Is Said en Bring It, terwijl we in New Normality vooral western-elementen horen die we ook in het (latere) Neon Judgement-werk herkennen. Here’s Ruby is zwaar beladen met dissonanten, donkere gitaarriffs en daarmee ongetwijfeld het meest sinistere dat op Oceaned te horen is.
Het kan niet anders dan dat Ozz toch iet of wat naar Osbourne verwijst, want JMX ramt behoorlijk sterk door op die snaren. Dàt en de combinatie van sterke, snelle ritme-elementen maken dit een sterk instrumentale, licht psychedelische track. Afsluiten doen de heren met het meer punky Trail, dat misschien minder in de lijn van de eerste negen tracks ligt, maar evengoed ouder werk van de beide heren kenmerkt.
Oceaned werd een fijn album waarin je zowel de expertise van beide heren, als hun persoonlijke muzikale erfenis herkent. Maar waarin je daarnaast ook de achterliggende ongedwongen sfeer van een speelse vriendschap tussen de typerende DDD-beats en dito JMX-snaarwerk terug hoort. Niets nieuws om wild van te worden want het bezorgt ons vooral een groot flashback-gevoel, maar wel zo herkenbaar en kenmerkend dat je deze als liefhebber in je collectie wil!
