Hou jullie maar vast aan de takken van de bomen (bladeren zijn er toch niet meer) want hier is Corridor! Deze Canadezen uit Montreal hebben hun contract getekend bij SubPop en dan weet je het natuurlijk. Dynamiet in de schoenen, buskruit in de gitaarholsters.
Corridor was op het voorbije Sonic City Festival de absolute sensatie en won honderden zieltjes. Hoogtijd dus om hun debuutplaat Junior onder de loep te nemen. We schrijven het echter nu reeds, kandidaat plaat van het jaar!
Corridor zingt in het Frans, en dat is al een gedurfde keuze, en vermengt punk, pop, psychedelica, dagdromerij en vetzakkerij. De gitaarriffs zijn hun medicijn. We gaan het nooit met zekerheid weten, maar het verhaal gaat dat het inblikken van de plaat een contractuele race tegen de klok was, waardoor alles rauw en ongepolijst de geschiedenis ingaat. Een vermoedelijke zegen dus voor de hoekige en intrigerende sound die Corridor op hun debuut etaleert. Die kan ook resulteren uit de jarenlange symbiose tussen zanger/bassist Dominic Berthiaume en co-frontman Jonathan Robert (zang, gitaar en synths). Ze spelen immers al sinds hun 14de samen.
Hun muziek klinkt ook best zuiders. Corridor klinkt als toreador. Junior moest hun ticket to fame worden en hun gloeiende doorstart bij SubPop na de ep’s Le Voyage Eternel (2015) en Supermercado (2017).
De snelheid van uitvoering wordt ook in de nummers doorgetrokken waardoor elke ballast overboord werd gekieperd en alleen een bruisende cocktail van diverse klanken en invloeden achterblijft.
Nummers werden instinctief en roekeloos opgenomen. Dat hoor je voortdurend. Ze klinken ook gemengd ernstig en grappig. Dat bleek al uit de simplistische en hilarische bindteksten in Kortrijk.
Opener Topographe dendert voort als een trein zonder remmen en zet ons meteen in de beugels voor een helse rit die ons langs titelsong Junior en het niet zomaar lukraak getitelde Domino doet razen. Topographe is een spelletje van vraag en antwoord waarbij liefdesrivalen elkaar in the far west van achter elke boom vol lood lijken (awel ja) te willen pompen. Junior blijkt te zijn geschreven voor de rustige maar behoorlijk straffe gitarist van de band, Julian Perreault. Domino is een oernummer. De gitaarsalvo’s vliegen ons om de oren dat het niet mooi meer is. Het nummer staat bijna stijf van de krachten die vrijkomen als drie gitaren met elkaar in de clinch gaan en een bloedmooie song laten ontplooien. De trein ontspoort net niet.
Dat is wel het geval als Goldie lijkt te crashen in het slot van de song. Dit nummer drijft de opgebouwde ‘stampede’ tot het uiterste om dan te beseffen dat een ongrijpbare horizon wordt achternagezeten. Indrukwekkend.
Tijd om naar adem te happen gunnen de Canadezen ons niet want Agent Double trekt de boel weer op gang met een diepe groove en een bedwelmende melodie. Berthiaume en Robert mogen hun samenzang weer in de verf zetten. De slotminuut van dit nummer is bloedstollend mooi. Gitaren dansen uitgelaten rond en de messen worden geslepen voor Microscopie dat bol staat van de stuiterende combinatie tussen gitaar en drums van Julien Bakvis die maar wat blij mag zijn in Canada te zijn geboren met dergelijke familienaam.
Het intrinsiek mooiste nummer met een duizelingwekkende gitaar en de finesse van een hallucinerende paddenstoel, of zijn wij het die hallucineren en niet die paddenstoel, komt er dan fluks aan gewandeld. Deze geweldige song heet Grand Cheval. Het grappige bij Corridor is het feit dat zelfs Franstaligen meerdere luisterbeurten nodig hebben om de teksten te vatten. Die zitten met opzit achteraan in de mix waardoor we wel horen dat het over een paard gaat, maar niet hoe groot dat paard wel is. Of dit een goede zet is, zal de toekomst uitwijzen dans les régions Francophones. Vervelend voor tekstfetisjisten maar ze laten de kracht van de song voor zich spreken.
In Milan wordt het slot voorbereid. Een racewagen gaat bruusk in de remmen en de song zelf glijdt op erg psychedelische gitaarlijnen die de kegels uitzetten voor een prachtig slot met Pow en Bang. Pow is een gejaagde song waarbij de paarden weer uitdrukkelijk op hol slaan. De Milanese gitaren klinken nu rebels, snel en ziedend. Robert brengt het geheel op smaak met een flukse electrotoets. Onmogelijk hier niet vrolijk dansend uit de zetel te springen.
Corridor bracht met Junior een joekel van een plaat uit, een pamflet en een ode aan decennia gitaarmuziek. Noem het shoegaze, of krautrock, of postpunk. Het maakt niet uit. Iedereen die naar deze plaat luistert, heeft immers overschot van gelijk. Bang sluit deze prachtplaat af met de opvallende zin: “Je payerai tôt ou tard”. Geen tijd om te tobben. Knallen en doorgaan. Dit deed Corridor op hun debuutplaat. Sprankelende rock-‘n-roll die we graag terugzien bij het indienen van de eindejaarslijstjes.
