Coveralbums. We houden er niet van. Te vaak gaat het om releases van artiesten die met een writer’s block opgescheept zitten en het zinkende schip tevergeefs willen redden. Er zijn uitzonderingen. Kicking Against The Pricks van Nick Cave of de toch wel ondergewaardeerde Pin-Ups van David Bowie. En als je Bert Dockx heet, willen we ook wel eens luisteren.
De Antwerpse muzikant is het ondertussen gewend om overdonderd te worden met superlatieven. Zijn twee bands, Flying Horseman en Dans Dans, zijn twee acts waar ieder zichzelf respecterende muziekfan niet om heen kan. Terecht. En dan hebben we het nog niet eens over Strand of zijn nieuwste jazzproject Ottla.
Een muzikant die altijd bezig is, zo doende dat zijn soloprojecten altijd wel wat achteruit geduwd worden. Geen tijd hebben heet dat, maar nu is hij er: Transit.
Verleden jaar deed Bert een paar shows onder noemer Covers, en Transit is daarvan de uitloper. Zeven songs, allen opgenomen in de studio van Koen Gisen zonder al te veel franjes errond. Rauw, en vooral bloedeerlijk gebracht.
Bert Dockx is misschien een muzikant die op de lippen ligt van mensen die alles over muziek weten, voor zijn plaat koos de muzikant desalniettemin voor doorgaans bekende nummers. Ze blijven allen weliswaar herkenbaar, al was het maar voor de iconische teksten die iedereen van voren naar achteren kent, maar het gaat er hem om hoe je het doet. Dockx gaat daar heel ver in. Vaak lijkt het wel of hij de songs uitkleedt en ze zo omvormt dat het bijna eigen nummers worden. Interpretaties dus…en dat is nu net hetgene wat wel interessant is aan een coverplaat!
Het vergt heel wat lef om I’m On Fire van Bruce Springsteen te coveren. Een hit uit een grijsgedraaide plaat en dat door Bert Dockx! Maar nog eens, het is hoe je het doet, The Boss is er nauwelijks nog in te bespeuren.
Dat geldt ook voor Shadowplay van Joy Division. Tot vervelens toe gecoverd door omhoog gevallen muzikanten die denken dat ze de reïncarnatie van Ian Curtis zijn. Dockx doet je geen seconde aan de betreurde held denken, laat staan aan Joy Division…
Hetzelfde patroon wordt gehandhaafd voor I Shall Be Released van Dylan, Yesterday Is Here van TomWaits uit diens Franks Wild Years of Rake van Townes Van Zandt.
Eenvoud die je bij de nek grijpt zoals Sinnerman, een bewerking van een Afrikaans-Amerikaanse traditional of het absoluut geniale Albatross. Groots gemaakt door Fleetwood Mac, en door Dockx misschien nog grootser.
Met Transit mag Dockx gerust zijn, de lovende woorden zullen niet ophouden… Terecht.
