De intro is wel Genesis getiteld, toch lijkt het eerder op de apocalyps. Een sfeervol introotje van minder dan een minuut en dan vervolgens ontploft tot de inferno die The Underneath is: een luide zwerm gitaren, beukende drums en vocalen die schreeuwen alsof het einde van de wereld in zicht is. Een afdaling naar de hel, muziek die aanvoelt als kots (in de positieve zin van het woord), een demon die eruit moet.
Ik ben er nog niet uit of het aan mij ligt, maar 3AM wekt precies dezelfde gevoelens op die je soms ervaart als je’s nachts alleen over de straten dwarrelt. Je bent kwaad op de maatschappij die je alsmaar minder begrijpt, je hebt zin om op alles een schop te geven (niet doen sus), kortom een ideale soundtrack om eens lekker tegen de wereld te schreeuwen en zeggen dat het nu eventjes genoeg is. Muziek kan immers ook gewoon emotie zijn.
Over gevoelens gesproken, bij Daly verlaten de vier het pad van de hardcore en noise, en overdonderen je met oorverdovende postrockgitaren die je doen denken aan Mogwai. Een instrumentaaltje om tot inkeer te komen, eventjes nadenken over alles.
Missing Parts is wederom zo’n noisesong die zijn mosterd haalt uit The Jesus Lizard of Shellac (ook al konden we hier gemakshalve iedere Amerikaanse noiseband gaan opkleven). De niet-alledaagse structuren passen perfect bij Jeroens stem.
Een melodieuze stem, vol frustraties en sentiment, Cleaner Days is het mooiste voorbeeld daarvan. Al wie klinkt als Unwound kan voor mij niets verkeerd doen en daarom is Sleepers gewoon de perfecte song.
Dit overweldigende debuut wordt afgesloten met een kanjer van meer dan vijf minuten: I Worship The Rivers.
Is Gent nu het nieuwe Mekka van de noisescène? Wie zal het zeggen, feit is dat Atlas er met trots deel mag van uitmaken.
