Inge Henrotay (zang), Seppe Dausi (gitaar), en Robson Mangelschots (drums) schreeuwen het van de daken! Want hun debuutalbum is er. Als trio zijn ze echter niet aan hun debuut toe. Waar we hen tot twee jaar terug kenden als CandleBags., mogen we hen nu Yerra Yerra noemen. En hun naamswijziging kwam samen met een significante verandering in sound.
Hun zelfgetitelde Yerra Yerra is een muzikale tocht door de talloze emotionele schommelingen van de afgelopen 3 jaar. Een lange bevalling – letterlijk ook, met een levensechte baby als resultaat voor mama Inge – maar ook de wereldpandemie en tal van levensgebeurtenissen, zorgde ervoor dat de band van het drietal nog sterker werd: “We hebben elkaar tegen de muren op gedreven, zijn er een paar keer afgevallen, gestorven aan de verwondingen, begraven in een grot en herrezen met dit muzikale huzarenstukje als relikwie.”
In verschillende studio’s, huis- en slaapkamers over heel Limburg namen ze 10 nummers op over verschillende facetten van het leven. Daar waar we bij CandleBags. vaak de link legden naar elektronische en newwavegenres, horen we nu veel ruimere invloeden van bluesrock, new wave, lo-fi indietronica, postpunk, tot techno. Voorzien van de pittig rauwe oerkreten of net dromerige geluidspaletten vol verlangen. “We laten ons op geen enkel niveau een hokje steken. Het klettert alle kanten op, en dat mag, zo hebben we het graag”, laat de band weten.
Het album opent met uptempo drumwerk, waarbij Inge speels en lieflijk Hard World woord bijzet, terwijl de drums en gitaar rokerig dik contrasteren, om naar het einde toe in dezelfde hardheid van de wereld te versmelten tot een grimmig sfeertje, dat muzikaal steeds rijker en rijker klinkt.
Traag verleidelijk én gehuld in duisternis, klinkt Mars met prachtig diepe vocalen. De uitbarsting die volgt is intens, maar behoudt hierbij een integere soberheid.
Ingetogen is Fountain Of Love helemaal niet, want barst van bruisend energieke liefde. Warm, pittig, uitdagend, zwoel…! Dit is hoe we de liefde willen ontdekken, kennen, koesteren. Doffe zware drums pompen de aanzwellende gitaarlijnen vooruit, opgesmukt met pittig ritmische details en Henrotay’s stem die verslindend verslavend klinkt.
In een uitgelaten postpunky sfeertje klinkt het strak gedrumde, noisy Leftout, waarin Inge als een volleerde Siouxsie haar eigen weg baant. Schoppend en rockend!
Een erg dansbaar electronummer laat de techno-invloeden bovendrijven. Swimming vervalt echter niet in de clichés van vele dancetracks, want haakse ritmes, straffe effecten en onvoorspelbare wendingen in de zang maken dit een ‘very exciting’ nummer!
De bluesy Ludwig – over het niet opgeven van je eigen identiteit – charmeert ons al even sterk als het dromerige Stuck On You.
Give Me More gaat opnieuw de weg van de verlokkende uitdaging op, die uitmondt in rebelse uitlatingen in het refrein.
Een titel als Hysteria schept verwachtingen… uiteraard. Bij aanvang horen we vooral ‘mysteria’ in een rijke combinatie van zanglijnen en electro. De hysterie uit zich in het refrein dat je op slag wil gaan mee brullen, vergezeld door de stevige gitaarriffs en drums en versterkt door het opzwepende ‘héy, héy héy’ en de kraaiende Henrotay op het eind. Wellicht één van de minst toegankelijke nummers, maar meteen onze favoriet.
Rainforest neemt een terechte afsluiter-plaats in, in zijn prachtig uitgewerkte ambientsfeer, waarbij Inge ook op dwarsfluit te horen is. Knap om dit – toch vrij klassieke instrument – in ambientrock te verwerken.
Wat een album! In een sterke productie, kregen we heel vaak het Hooverphonic-gevoel. Hoewel we Yerra Yerra niet in hetzelfde hokje qua genre stoppen, doen we dit wel voor de kwaliteit die het trio hier neerzet. We moéten hen live zien en we weten nu al dat we Yerra Yerra moéten onthouden als album dat we binnen 9 maanden in ons eindejaarslijstje zetten in de categorie ‘beste Belgische albums van 2023’!
Yerra Yerra’ is digitaal verschenen.
Spotify / Youtube / Instagram / Facebook
