Wie al eens wat dieper heeft nagedacht over het concept muziek, heeft zich ongetwijfeld al wel eens afgevraagd wat muziek nu precies is. Wanneer definiëren we het geluid dat we waarnemen nu net als muziek? De vraag is volgens ons praktisch onmogelijk om te beantwoorden maar dat maakt het idee niet minder interessant. Son Of Buzzi lijkt op de nieuwste Dadaist Tapes-release de auditieve gulden middenweg te bewandelen met een combinatie van organische soundscapes en een ietwat conventioneler gitaargeluid.
Bij opnames proberen de meeste bands en artiesten zoveel mogelijk achtergrondgeluiden te weren. Ze willen het nummer op band krijgen zoals zij het voor ogen hadden en zoals het werd uitgeschreven. Op zich is daar niets mis mee, integendeel zelfs. Bij Son Of Buzzi is het echter mooi om te zien hoe een deel van de controle bewust losgelaten wordt waardoor spontane achtergrondgeluiden omarmd worden en integraal deel uitmaken van de compositie.
Met Eins Bis Vier heeft Dadaist Tapes dit keer trouwens een, bij momenten, iets toegankelijkere release uitgebracht dan we van het label gewend zijn.
Buiten alle verwachtingen start de cassette met nummer Eins. Wij van Luminous Dash volgen Dadaist Tapes op de voet en na alle voorgaande releases is dit iets dat we absoluut niet verwacht hadden om te horen. Op Eins regeert een warm akoestisch gitaargeluid. We durven zelfs te stellen dat de manier van spelen en het gebruik van de bottleneck ons bij momenten wat aan country doet denken. Achtergrondgeluiden van een maatschappij in beweging en de natuurelementen worden netjes met de track verweven alsof het zo moest zijn. Onbewust en misschien ook onbedoeld dragen al deze geluiden ook bij aan de rijkheid van het nummer. Na het luisteren van dit nummer moeten we al snel aan For Emma Forever Ago denken van Bon Iver. Kortom: compromisloze, eerlijke en warme muziek. Justin Vernon creëerde zijn plaat in een berghut, voor Son Of Buzzi was het dakterras al meer dan genoeg! “Echt schoon”, zoals men dat in de Kempen wel eens zegt!
Zwei start met enkele dissonante sprankelende gitaarakkoorden. Op de achtergrond horen we de passage van gure wind en een eenzaam vliegtuig. Dat ook hier de achtergrondgeluiden integraal deel uitmaken van de compositie is al snel duidelijk. Tijdens korte pauzes horen we enkel de soundscapes die de wereld op dat moment op Son Of Buzzi afvuurt. De gitaartoon doorheen het nummer is wederom positief van stemming, hoewel bepaalde akkoorden toch een gevoel van mysterie wekken rond Zwei. Veel mensen zouden het nummer ongetwijfeld beschrijven als iemand die maar wat gitaar zit te spelen maar geloof ons als we zeggen dat het zoveel meer is dan dat. Ook hier zitten we opnieuw vol verwondering te luisteren naar de manier waarop Son Of Buzzi met zijn gitaar schildert op het auditieve canvas van een wereld in rotatie.
Op Drei wordt het allemaal wat experimenteler dan de twee voorgaande nummers. Het gitaargeluid is veel terughoudender dan op de eerste twee nummers en het is vooral het soundscape-gegeven dat hier op de voorgrond treedt. Waar bij Eins en Zwei het de soundscapes waren die nuance brachten binnen het nummer is bij Drei die rol weggelegd voor de gitaar. Drei zorgt voor een intrigerende luisterbeurt maar in alle eerlijkheid zijn we toch meer fan van de twee voorgangers.
Bij Vier pikt Son Of Buzzi terug de draad van Eins en Zwei op. Een warm gitaargeluid met country-invloeden en bottleneck regeert opnieuw het nummer. Dit keer voelen we echter geen gure wind maar de warmte van de lente die aanbreekt. Doorheen de soundscapes horen we op regelmatige basis niets beseffende vogels meezingen op de gitaartonen van Son Of Buzzi en ook daadwerkelijk een extra dimensie toevoegen aan het nummer. Een prachtig nummer dat we maar al te graag op infinite repeat willen zetten.
Tot zover de A-kant.
Voor wie dit alles nog niet genoeg was, is er op de B-kant ook nog het nummer Eins Bis Vier waar Michael Potter ons nog voorziet van een remix van de vier voorgaande tracks. Hoewel het de logica zelve lijkt, raden we zeker aan om eerst de A-kant te beluisteren alvorens over te schakelen naar de B-kant. Op die manier is het veel makkelijker om de interpretatie van Michael Potter correct te beluisteren en te snappen waar al deze geluiden vandaan komen. Na het beluisteren van de B-kant kunnen we concluderen dat Michael Potter erg correct is gebleven in zijn remix. Hij heeft de tracks in hun waardigheid gelaten en tegelijkertijd toch zijn eigen creativiteit laten spreken. Een balans die bij remixen vaak meer wel dan niet ver zoek is.
We vermoeden dat we in de vorige reviews van Dadaist Tapes-releases al wel eens vermeld hebben dat het label keer op keer weet te verassen en ook nu is dat opnieuw niet anders. Dadaist Tapes kiest nooit voor conventionele releases maar wel telkens voor dingen die boeiend zijn en verrassen. Wij zijn alvast erg benieuwd naar de volgende Dadaist Tapes-release want ook dat zal ongetwijfeld wederom iets compleet anders zijn.
De 25 cassettes zijn helaas al een week of twee allemaal de deur uit. Gelukkig is, zoals steeds, al deze mooie muziek beschikbaar op de Bandcamp-pagina van het label. Hieronder enkele relevante links om je van jouw luisterervaring te verzekeren.
Dadaist Tapes: BANDCAMP / WEBSITE
