We hadden gedacht dat Sleepers’ Reign het sowieso wel zou maken, en toch was het een hele tijd stil rond de band uit Herentals. In 2012 belandden ze in de finale van Humo’s Rock Rally die ze toen verloren van Compact Disc Dummies. Ze wonnen wel de publieksprijs. Daarna ging de bal stevig aan het rollen want ze mochten mee op tournee als voorprogramma van John Parish, speelden het voorprogramma van Daniel Johnston, Manic Street Preachers en How To Dress Well en stonden op het podium van Pukkelpop en het legendarisch SXSW showcasefestival in Austin.
In 2016 verscheen hun debuutplaat King Into Delight waarvoor Justin Gerrish (Vampire Weekend, The Strokes…) de productie deed. Na de promotie van de plaat en stevig puzzelwerk met respectievelijke opleidingen en studio-tijd, trokken zanger Lukas Hermans, gitarist Ruben Mertens en keyboardspeler Orson Wouters (Transistorcake, Aili) zich terug in een muzikaal kluizenaarschap om hun repertoire uit te breiden tot honderd nummers, alvorens nieuw materiaal uit te brengen.
Maar liefst zeven jaar na het debuutalbum is de band klaar met de opvolger Akuma. De opnames begonnen als “bedroom recordings” maar zijn uiteindelijk uitgegroeid tot een studioproductie in de Son d’Or Studio in Gent. Om een nieuw geluid te verkennen werd het creatieve proces uiteen getrokken wat resulteerde in een meer introspectieve werkmethode. Het trio zingt op Akuma over verstoting, onzekerheid en de uiteindelijke aanvaarding van de realiteit.
Kunnen we King Into Light vergelijken met Akuma? Niet echt. Sleepers’ Reign anno 2023 klinkt als een totaal andere band met een nieuwe sound die een stuk boeiender is dan vroeger. Op het debuut klinkt het trio vrij poppy, terwijl ze nu een avontuurlijkere weg bewandelen. Er staan ook nog pure indiepopsongs op de plaat maar die gaan dieper dan voorheen. De arrangementen zijn net zo kleurrijk als op de voorganger maar gaan veel breder en klinken intenser.
Hoewel er best nog veel variatie is tussen de nummers, voelt het album meer aan als een geheel. Het gaat er allemaal wat ingetogener aan toe. Op het debuut kregen we soms het gevoel hadden dat we in een opgewekte feelgood film zaten.
Het levert heel straffe pareltjes op zoals het titelnummer, het gedreven Drag On, het naar Whitney ruikende RSVP en de geweldige altpop van Your Pet Friend. Terwijl het er op Witchtits, Girl From A Rib, Oni en The Scenery heel gedurfd aan toe gaat. Het zijn minder toegankelijk maar best wel indrukwekkende composities.
Wie de moeite neemt om goed naar Akuma te luisteren zal ontdekken dat dit een top schijf is. Ze heeft wat tijd nodig om te groeien.
