Ook al kun je zeggen dat Sha-La-Lees – zonder lidwoord dus! – een superband is, worden ze helaas nooit op de radio gedraaid. Zonde en het wordt nog meer vloeken als je weet dat dit viertal samen met de Mind Rays zowat de beste garagerockpunkband van dit land is.
Een band met muzikanten die reeds hun sporen hebben verdiend in diverse bands, maar de bekendste Vlaming in deze bende is Cedric Maes. Beroemd – of toch een beetje – van The Sore Losers en helaas onderschat voor het nu wat vergeten El Guapo Stuntteam. Ook werkzaam als dj bij Willy waar hij zijn eigen plaatjes niet kan draaien, maar vooral met bassist Kevin Maenen, drummer Ries Doms en mondharmonicavirtuoos Christophe Vaes verantwoordelijk voor Sha-La-Lees.
Al meer dan tien jaar actief, maar door een te drukke agenda met andere bands is HEX pas hun derde album. Een plaat met een hoes die je meteen doet denken aan The Cramps en mocht je je plaatjes niet alfabetisch sorteren, dan is het de plek waar dit album het best thuishoort. Want geloof ons, het jaar is nog jong, maar nu al maakt dit Limburgs pareltje kans om de prijs van beste rockplaat van het jaar weg te kapen.
Dertien nummers gebracht in een half uur tijd, het één al wat wilder dan wel luider dan het andere, maar vooral eerlijk gebracht. Geen schone jongens met de juiste kapsels, dit zijn vier gasten die wakker worden en gaan slapen met rockmuziek en dat hoor je in iedere track.
De tornado wordt gestart met In Motion waarbij je overdonderd wordt door scheurende gitaren en je het gevoel krijgt alsof de muzikale jaren 80 en de daaropvolgende decennia nooit bestaan hebben. Retro? Verre van, wel beukt het heerlijk langs alle kanten en merk je al gauw dat dit de gedroomde soundtrack is voor een wild feestje waar bierglazen al eens mogen sneuvelen.
Feestend rocken blijft de boodschap, zelfs als het gaat over je lief die het afbolt zoals in My Love Is Gone. Ze hebben Steve Marriott uit zijn graf gehaald en hem voor de micro gezet, zou je denken. Maar neen hoor, ‘t is Cedric Maes! Soms rammelt het langs alle kanten zoals in I See, I See, maar laat dat rammelen net de grote troef zijn om te tonen dat Sha-La-Lees de beste in hun genre zijn.
Ook al tref je heel wat meestampers – of hoe noem je dat? – op HEX aan, blijft het lekkerste snoepje van dit heerlijk stukje vinyl toch O, Oblivian! dat een ode is aan de Oblivians. Het gas induwen zonder ook maar één keer uit de bocht te gaan, wel eens in de achteruitkijkspiegel piepen of The Animals of Them niet achter je hielen zitten zoals in Not My Love.
Soms denk je wel eens aan clichés, zoals op Ride. Het zal wel aan de titel liggen, toch wil je zoals Marlon Brando in The Wild One met een moto door de straten vlammen. Nog meer filmisch wordt het op Gentle Rain waarin je je midden in een spaghettiwestern waant en de kogels rond je oren vliegen. Het enige rustpunt – niet dat dit echt moest – is Rise. Geen slowke zoals ze zeggen, want ook hier voel je dat achter iedere hoek het gevaar schuilt. De vreemdste – zeker niet de lelijkste – eend in de bijt is titeltrack HEX dat je een idee geeft wat er met Nirvana zou gebeurd zijn, mochten ze alleen maar naar platen van The Sonics hebben geluisterd.
Geen enkel slecht nummer, horen we je denken? Geloof ons of niet, maar neen dus. Gewoon vintage rock-‘n-roll zoals we het graag hebben. Een van de platen van het jaar, nu nog wat MIA’s en we zijn er!
Facebook – Instagram – Website
