Een koets getrokken door Venus? Deze keer ging Jean-Marc Lederman (The Weathermen, Ghost & Writer,…) alvast aan het werk met de Amerikaanse Emileigh Rohn (Chiasm) en creëerden samen Venus Chariot, een nachtelijk electro-droom voor slapeloze oren. Zij brengt met zalvende stem een schokkende boodschap, terwijl hij eclectisch architecturaal de instrumenten laat spreken.
Het album lieten we te lang wachten op onze oren, want het is al een kwartjaar oud, maar we lieten deze Venus Chariot zeker niet aan ons voorbij gaan. Van zodra we mee stapten in deze koets, werden we meegedreven in de open wonde die muziek kan zijn… Fragiel eerlijke kwetsbaarheid over angst, hoop en eenzaamheid, vragen en liefde.
“Ik ontmoette Jean-Marc voor het eerst bij de samenwerking voor zijn album Letters To Gods (2020) en was gewoon verbluft door zijn creativiteit. Hij heeft het vermogen om echt het beste uit een artiest te halen en bij het componeren de beste subtiliteiten aan het licht te brengen. Ik vond zijn proces meteen intrigerend en uniek. We besloten te experimenteren met nog een paar tracks en ontdekten dat we ook naadloos kunnen samenwerken. Ik kan niet zeggen dat ik ooit iemand zo grenzeloos inspirerend heb gevonden. Ik heb zoveel geleerd en kan niet wachten tot onze muzikale reis verder gaat.”, laat Emileigh Rohn veelbelovend weten.
Maar ook Jean-Marc Lederman was al even enthousiast over deze nieuwe ‘partner in music’: “Wanneer je werkt met een zangeres/ tekstschrijfster/ componiste die zo getalenteerd is als Emileigh, is het essentieel om open en klaar te staan om de muziek aan te passen om mee te bewegen met de woorden en de melodieën die ze je terugstuurt na het horen van het originele skelet van het nummer. Dit is de reden waarom sommige nummers zelfs volledig werden getransformeerd om meer te versmelten met wat Emileigh uitdrukte: het was een spannende ervaring en een behoorlijke rit omdat we alle regels besloten te breken en door verschillende stijlen, stemmingen en geluiden reisden zonder veel zorg voor alles behalve zo ver mogelijk naar de kern van onze gevoelens en ideeën gaan. Ik denk dat we hier een prachtig album hebben neergezet dat onze muzikale wortels en niche overstijgt: ga zitten, wat je favoriete muziek ook is, en geniet van de ervaring, net zoals wij deden.”
En dat deden we… voor een rit langs 15 tracks die inderdaad volledig afwijkend uniek klinken dan wat we van de twee individuele artiesten gewend zijn.
Nieuwe woorden zijn nodig om nieuwe muziek te beschrijven. Rohn’s vocalen zijn breekbaar frêle en ritmisch intelligent gedropt in The Words Already Heard, terwijl de ritmes parelen en tegelijk diepdof inslaan. In een verduisterd sluimerend kader opent Anymore, dat met dansbare beats openbarst, terwijl de woorden van Emileigh sober frêle klinken in dit uitdagend speelse nummer.
De klassieke electro-wervel waarmee Destruction and More opent, krijgt andere dimensies van zodra de zanglijn er bij komt. De track bouwt langzaam op naar één die een vernietigende sound aanneemt, zonder enig vermoeden dat dàt er aan zat te komen. Eenzelfde verrassende opbouw horen we ook in What’d We Find Out?.
Er zijn wel enkele uitdagend speelse nummers te vinden op dit album, als we denken aan Watch Out, Creature Puppets en ook de herwerkte versie van Sunflower (de enige song op het labum dat het duo niet zelf schreef. Het is er een van Austin Post, Khalil Brown, Carter Lang, Carl Rosen, Billy Walsh en Louis Bell maar vooral bekend als het recentse Spider-mandeuntje).
Akoestisch snaarwerk en etherisch natuurlijke ritmes omarmen Creature Puppets in een song die een kinderlijke ernst uitademt. Zo breekbaar en liefelijk hard. Onze favoriet op het album. Hoewel ook het veel pittigere Open Up The Floodgates, met stomend gitaarwerk en gonzende geluidsgolven ons verlangend hart ook laat door bonzen.
Het is verbazend hoe zacht en onomfloerst dit duo pijnlijke thema’s aansnijdt in Can’t Watch You Give Up. Iedere noot op zijn plaats, een snijdende geluid in de verte, het uitademen van de hoop die er was. “This disaster is growing faster…
Met oud dof walmende pianoklanken is All The Little Things Left For Dead Go Unsaid (a.k.a. “The River”) het meest van pijn doordrongen. Ook in Spinning Down worden het klassieke instrumentarium verklankt, met blazers en eclectische sixties drums weliswaar. Afgewisseld met ademstilte.
Wat je als danstrack zou kunnen beschrijven, moet Up In Flames zijn. Ons krijg je er alvast de dansvloer mee op. Drijvende beats, parelende synths. En dit alles met de nodige haakse twists. Ok in Come Over Here wordt er knap met ritme gejungled en horen we het duo in een zacht duet gaan, voorzichtig tegen mekaar aanleunend.
De soundscapes in Are We Supposed To Be Here? passen perfect bij de vraag. Alsof je gewoon door je gekende stad wandelt, maar plots overvallen wordt door het science fiction idee dat die stad plots erg onveilig, onbekend en buitenaards aanvoelt. En toch vol hoop en geruststellend, klinkt dit nummer, voorzien van heel wat retro-elementen, die erg fris aanvoelen in combinatie met Emileighs bijzondere vocals.
Als een album als dit afsluit met When You’re In Love, The Music Doesn’t Sound The Same, wel dan zijn we er steevast van overtuigd deze keer echt verliefd te zijn. Maar écht, hé. Want deze muziek klinkt niet hetzelfde als al de rest dat we al door onze oren gejaagd hebben.
Venus Chariot is digitaal en op cd verschenen. De cd wordt geleverd met een prachtige lenticulaire hologram postkaart met een QR-code die een geheime webpagina ontgrendelt en een ep met 6 extra tracks, extra artwork en songteksten oplevert!
Jean-Marc Lederman / Emileigh Rohn / Bandcamp
