Een kleine maand geleden releasete sitarist Nicolas Mortelmans de single Kashi uit zijn nieuwe album MĀYĀ. Straf werk voor liefhebbers van het betere snaargetokkel.
Nicolas Mortelmans is een gereputeerd en begenadigd sitar-speler, bekend in Belgë en wijde omgeving. Hij is dan ook geen broekie in het bespelen van het veelsnarige (18 tot 21 stuks) instrument. De man is uitermate geëngageerd bezig met zijn vak wat mag blijken uit het feit dat hij tijdens, de Beatles achterna, al heel wat tijd spendeerde in het Indische Varanasi, stad aan de Ganges. Daarnaast krijgt hij ook al enkele jaren les van Anoushka Shankar, dochter van George Harrison-instructeur Ravi Shankar. Al die studeervlijt resulteerde in menige samenwerking met klinkende namen als Condor Gruppe, Leki, Merdan Taplak of Roland Van Campenhout en nu dus ook in een sitar-debuut!
Ruim een uur lang dompelt MĀYĀ ons onder in de gonzende wereld van de sitar. In zes nummers laat Mortelmans verschillende facetten van het betoverende instrument horen.
De plaat opent met het 23 minuten durende Red Dragon dat het album langzaam op gang trekt. Opbouwen is de boodschap, de trommelvliezen warm maken voor het soms wat snerpende geluid van het instrument en ons onderdompelen in de vreemde klankenwereld die toch wel veraf staat van wat we hier dagelijks muzikaal voorgeschoteld krijgen. Na ruim 5 minuten introductie valt de tabla in en komt het nummer slepend op gang. Een onverwachte versnelling na 10 minuten nestelt zich zowaar in onze lendenen. Nog eens enkele minuten later ‘ontploft’ de boel helemaal wanneer zich een fluit mengt in het gesprek. Mortelmans neemt duidelijk zijn tijd en da’s best een verademing.
Over Kashi deden eerder we al ons zegje. In het herkenbaarder klinkende Molecules gaat Mortelmans in dialoog met een handpan (zoek het eens op) bespeeld door Benny Bettane. Compleet andere sfeer met een liedopbouw die dichter aanleunt bij Westerse muziek. Datzelfde geldt trouwens voor Sol waarop we naast het instrumentale ook vocalisaties horen van tablaspeler Tarang Podar. Het prachtige gitaarwerk is van Jonas Meersmans, die het nummer ook componeerde. Het samenspel tussen de klassieke gitaarklanken en sitar werkt trouwens geweldig goed en geeft elk van de instrumenten extra diepte. Wonderlijk.
Op In This Moment dragen nogal wat van Belgiës mooisten hun steentje bij met Roland Van Campenhout op akoestische gitaar, Tim Vanhamel op de elektrische gitaar, Stef Kamil Carlens op bas en Simon Segers aan de drums. De basis wordt gevormd door een repetitieve basriff van 4 tellen die als een betoverende onderstroom het nummer langzaam voortstuwt. Een psychedelische soundscape legt daar een bevreemde laag bovenop waarop de snaarinstrumenten hun zegje mogen doen. Net wanneer je lichaam zich van de grond begint los te maken, neemt het nummer een wat onverwachte wending met een minutenlange, dramatische sitarsolo. Een ronduit betoverd nummer dat smeekt om een live opvoering.
Afsluiter Transcending Duality keert terug waar we begonnen met de sitar in de hoofdrol. Dat Mortelmans zich ondertussen nog wat andere instrumenten eigen gemaakt heeft mag blijken uit het feit dat hij ook de tanpura (een wat op de sitar lijkend snaarinstrument), de didgeridoo en percussie bespeeld op dit nummer. Prachtig klinkt alweer het fluitspel van Ravichandra Kulur. Kippenvel krijgen we echter wanneer de stemklanken van Surya het nummer onverwacht openbreken en in deel twee een compleet andere sfeer ontstaat. Is dat de dualiteit waar Mortelmans in de titel naar verwijst?
Hoe ze het steeds weer doen bij W.E.R.F. Records is ons een raadsel maar alweer brengen ze met MĀYĀ een album uit zoals wij er nog nooit een gehoord hebben. Wat een plaat!
