Kaarsjes! Om op een taart te zetten! En de feestvarkens van dienst zijn die van New Model Army die dus al 44 jaar opereren uit het donkerste gat van Engeland – Yorkshire – en exact veertig jaar geleden hun eerste lp uitbrachten.
New Model Army: altijd een moeilijk bandje geweest. Wegens nogal zwaar op de maag liggend en omdat ze, in den beginne, zo hard The Clash wilden zijn dat het werkelijk pijn deed. Veel succes hebben ze nooit gehad (al passeerde single 51st Street in 1986 weleens op MTV) maar ze hadden en hebben wel een cult following, wat wil zeggen dat ze nooit veel succes hebben gehad. En waar kan dat aan liggen? Aan de gezwollen teksten en vocals van Justin Sullivan? Aan het nooit schuwen van bombast? Aan het soms overbodige soleerwerk? Nee, we weten waarom. En we verklappen het aan het eind van dit stukje.
Unbroken is hun zestiende (!) lp en die begint niet onaardig met First Summer After maar daar is het al: de galm over de hooglanden van hun Yorkshire, op een klif gaan staan met gedachten aan Lake Poets in het hoofd en schreeuwen tegen de eeuwig waaiende wind in. En er zijn die teksten: “The gods will speak with us when the silences fall/ Who else can you trust says the mask on the wall.” Wààààt? Goed, er wordt nog wel wat geramd (Coming or Going scheidt zelfs iets van opwinding uit) maar veel tijd gaan we hier niet aan verspillen.
Hoe heet dat volk nu weer, dat in huifkarren rondtrekt en leeft van planten? Juist ja, crusties! En die gaan niet blij zijn met het volgende; waarom hun idolen – idolen zijn altijd onnodig, volg hun sporen en stap in stront – het nooit gemaakt hebben. Omdat New Model Army gewoon nooit een goeie band was en ze zijn al lang te oud om het nog te worden. Het leven is nu eenmaal hard, en wij nog harder.
