Eindelijk, ja eindelijk is het zover. Drie jaar moest MAUGER, de vierkoppige band rond singer-songwriter Mauger Mortier, zijn muzikale ei inhouden maar op 7 oktober mocht het dan eindelijk de warme cocon van moeder kip verlaten.
Single Ma Ja wist ons al flink te enthousiasmeren, tot vingergeroffel en love eyes aan te zetten en dat doet de rest van het album eigenlijk ook.
Waar gaat Shiny over en wat ligt daar dan zo te blinken? Het blijkt de eeuwige drang naar meer, beter en duurder te zijn. De heilige graal van de consumptiemaatschappij die ons lokt met beloften van geluk en zaligheid. Gewoon is allang niet goed genoeg meer, alleen het beste volstaat omdat we dat verdienen, omdat we allemaal zo geweldig en uniek zijn.
Niet dus.
Omdat ook plaatjesmakers zich wel eens graag bezondigen aan eindeloze re-takes, overdubs en overproductie, besloot MAUGER dat bij deze plaat achterwege te laten en niet toe te geven aan de drang naar volledige controle.
Zo ontstonden elf fluwelen nummers die elk op zichzelf staan en toch een warm geheel vormen. Breekbaar door hun eerlijke directheid, hartverwarmend door de kleine imperfecties die hier en daar de authenticiteit van de nummers een flinke boost geven. Niet dat we MAUGER willen indelen bij de wattenbollenbands van deze wereld. Af en toe gaan ze er wat steviger tegenaan (Own Me, I Waited Up, Nr 79), maar we verwachten niet meteen dat er veel gecrowdsurft zal worden de volgende keer dat we ze live zien. Een kleine moshpit op Nr 79 behoort eventueel nog net tot de mogelijkheden.
MAUGER gaat op Shiny door op het elan van hun debuutplaat Sunday Competition al menen we deze keer hier en daar wat meer elektronica te horen? De band klinkt wat frisser en dat heeft ongetwijfeld te maken met de nieuwe aanpak. De afwisseling tussen rustige, contemplatieve en wat opgewektere nummers werkt uitstekend.
Herfstmuziek die de kachel oppookt en de ziel verwarmt van binnenuit. Mooi!
