In 2019 schreven we nog ‘de zanger werd een groep’. Die zanger is dan Mauger Mortier, die als MAUGER sterk debuteerde met Sunday Competition en in 2022 wist te bevestigen met Shiny. Nu is MAUGER weer helemaal terug met Look, A Howlin’ Preachin’ Sun, het derde album alweer. De band werd opnieuw een soloproject en met deze derde worp levert Mortier meteen zijn meest persoonlijke en intuïtieve album af.
De Oostendenaar werkte er in alle kalmte een jaar lang aan, zonder zich iets aan te trekken van mogelijke verwachtingen, “geen drang naar pefectie, maar een zoektocht naar wat echt mooi is”, was hierbij zijn adagio. Het leverde een erg mooi, eerlijk en kwetsbaar, gelaagd album op.
Het album opent met het atmosferische, Paradise, gedreven door Beach House-achtige keys, en lichtjes badend in een zomerse dreampop-vibe, met een fijne baslijn, fréle gitaarlijnen, prompte percussie en mooi meerlagige zanglijnen. “I want to feel the start again, it’s been such a long time”. Paradise is een reflectie over onze drang naar verandering. Het is vooral ook een machtig mooi lied, een popparel die zich al in ons gehoor nestelde om er niet meer te willen weggaan. Maar dat we de song enkele keren op ‘repeat’ zetten, heeft daar misschien ook iets mee te maken, niet?
There Goes Your Man is een deemoedige ballad, gul overgoten met flink wat melancholie, heel sober gearrangeerd, en veel minder grootser dan Paradise in klankkleur, maar o zo mooi in zijn naaktheid. En dan is er het dromerige feeërieke The Building, waarin we naast Mortier ook het prachtige stemgeluid van Sophia Ammann horen. The Building, bezingt gemiste kansen en het verlangen naar een onbestaande werkelijkheid. Of zoals Mortier weet: “Iets missen dat nooit geweest is, kan zwaarder wegen dan de waarheid kennen”. En toch schuilt naast zoveel smart ook dat sprankeltje hoop in dit prachtige lied, heel fraai gearrangeerd, en de stemmen van Mortier en Ammann die heel mooi met elkaar overeen komen.
In Showdown horen we zachte keys op de achtergrond, met de meerlagige stemmenpracht van Mortier op het voorplan, een liefelijke gitaarlijn, toch ook wat percussie, en, heel eventjes wat meer uitgesproken keys, dan weer wat zuiniger. Na de rustige aanvang, komt er wat tempo in dit zonnige liefdesliedje, dat bij momenten doet denken aan een zomerse vrijage van met Beach Boys en The Beatles.
The Lake opent met ietwat dreigende prompte keys en percussie en de song sleep zich vervolgens meesterlijk spannend voort op hetzelfde elan, met een donkere drive, met toch ook voldoende variatie in de songstructuur. Geweldig sfeertje. Mortier wou de jeugdherinneringen in de tuin van diens grootouders, met verzonnen verhalen over een monster in het meer dat ’s nachts rondwaarde, evoceren in deze compositie. Dat is alvast meesterlijk goed gelukt. Heerlijke vocalen ook weer, fraai ook met Mortiers stem in de hogere regionen.
Geïnspireerd door Kazuo Ishiguro’s Klara and the Sun, evolueerde The Sun naar een meditatie over het ego, “en hoe dat ego ons steeds weer in de weg zit, als een grote klagende zon die overal commentaar op heeft”. Nee, je hoeft deze track niét te skippen als je ‘zweverig gedoe’ verwacht; dit is een heel mooi eenvoudig ingetogen lied, met zachte keys en gitaarpickin’, en mooie meerstemmige zang van Mortier. En wie luistert, weet meteen ook waar de albumtitel vandaan kwam. Al even ingetogen maar niet minder mooi is Vacant Room, waarin Mauger de eeuwige drang naar vrijheid bezingt. De song sleept zich verder met een lichte melancholische ondertoon, maar is erg rijk geïnstrumenteerd.
In het poppy en haast kinderlijke, maar ook bezwerende Easy Now, zingt Mortiers dochter Martha mee, en dat is geen toeval; “Mijn eigen gedachten kunnen me gek maken, tot mijn dochter Martha tussenkomt en me herinnert dat er geen reden is tot panikeren”.
Een aangehouden noot op de keyboard, de percussie die zich als een trein op gang trekt, keys die de melodie inzetten, terwijl die ongelooflijke drive van de percussie zachtjes voortraast, en daar heel mooie vocalen van Mortier over die zijn eerste stiekeme verliefdheid op Karolina, lang geleden zijn babysit, bezingt. “Ze zong Madonna en The Bangles, als zij er was, scheen de zon”. Zonnig, zomers en opgewekt klinkt ook het lied, een instant mee-zingertje ook, dat Mortier wat ons betreft sito-presto op single mag zetten. Ook zo’n nummer waar een mens op slag vrolijk van wordt, wij toch.
Met Ideas wordt opnieuw wat gas teruggenomen. Deze song is een ingetogen en serene ode aan creatieve vrijheid en hoe kwetsbaar die kan zijn. Mortier zingt het erg zacht en breekbaar, gedragen door zachte keys en gitaar. Wanneer Mortier “You don’t see me” zingt, doet dat bijna pijn. Bijna. Het instrumentarium benadrukt en gevoel van breekbaarheid en onzekerheid. Zo sterk zeg. Gewoon heel erg mooi ook. “One of us had ideas, one of us made it real”.
Look, A Howlin’ Preachin’ Sun werd dus een introspectieve plaat, waarin Mortier zich kwetsbaar opstelt, een eerlijke plaat. Maar ook een heerlijke plaat. Want wat een fraaie collectie aan mooie (h)eerlijke liedjes. De afsluiter van het album hoort daar zéker bij. Afraid of Heights in zijn absolute eenvoud en openheid, met enkel Mortiers stem, en de akoestische gitaar, later een zuinig orgeltje. Heel breekbaar gezongen, dit nummer over bindingsangst, dat je een krop in de keel bezorgt. Een heel waardige afsluiter van een erg mooi album, dat je wat verweesd achterlaat.
Neem je tijd voor Look, A Howlin’ Preachin’ Sun, dat verdient het album. Luister en laat het binnenkomen. En je zal ons gelijk geven: MAUGER heeft een sterk werkstuk neergezet – ja, alweer – met dit derde album. Een aanradertje.
