Bij Luminous Dash schrijven ze niet alleen graag over muziek, maar vinden ze het al even leuk om er te creëren. Trouwe lezers hebben zeker al de muzikale perikelen van zowel Nel als Bootsie zien passeren, en nu is het de beurt aan Marc Neys. Niet dat Marc met Tides aan zijn proefstuk toe is!
Marc Neys is wat je noemt een veelzijdige kunstenaar. Schilderen, poëzie, video-art en dus ook muzikant. Door de wisselwerking tussen verschillende artistieke media is de Kruibekenaar verantwoordelijk voor een karrenvracht releases. Soms met Peter Verwimp aka Ashtoreth via KRUIP, of solo zoals hier op Tides. Het aantal releases dat Neys op zijn actief heeft staan is amper bij te houden. Hoewel gefascineerd door het kwalitatieve, trekt Marc zich geen moer aan wat anderen ervan denken. Te nemen of te laten, of wees gewoon welkom in de mysterieuze, vaak donkere, niet meteen grijpbare en tegelijkertijd magische wereld van Marc Neys.
In zijn nieuwste werk speelt Marc een gids die de luisteraars uitnodigt in een diep emotioneel landschap waar de gedachten net als eb en vloed zijn. Dingen die komen en gaan, die je naar je toe ziet komen maar in geen tijd terug verdwijnen als sneeuw voor de zon. Net alsof ze er nooit geweest zijn. Datzelfde gebeurt ook met onze gedachten en het is precies die vreemde reis van eigen ervaringen en emoties waar Neys je naartoe wil meenemen.
De meningen zullen verdeeld zijn over hoe je Tides het best omschrijft. Er zitten genoeg kenmerken in van ambient, maar tegelijk voelt het aan als een verzameling soundscapes. Dat laatste kan bij menig artiest weleens, door monotoon gepingel, tot verveling leiden. Niet bij Marc, steeds wordt de melodie behouden, ook al is deze term in zijn geval een wel zeer ruim begrip.
Tides bestaat uit een collage van allerlei geluiden. Soms vergt het wat extra luisterbeurten om er samenhang in te horen – zo gaat dat nu eenmaal bij niet-lineaire muziek – maar het is vooral de pracht die opvalt. Soms mooi in al zijn eenvoud en dan weer grandioos. Apocalyptische geluiden waarin de angst voorop staat. Dreigend, soms hoopgevend. Bij momenten lijkt het wel op een Hollywoodiaanse soundtrack en dan wordt het weer minimaal neo-klassiek. Tragisch, fatalistisch, kortom de schoonheid van de tristesse. Of hoe eb en vloed ook een rollercoaster aan emoties zijn.
Facebook – Instagram – Bandcamp
