De indieblueszanger uit Gent bracht deze zomer een optreden in café Jan Van Gent voor een mini-publiekje binnen de Futur Belge-reeks. We waren er maar al te graag bij. De slechtgehumeurde man die hem toen vergezelde, bleek in een goede bui, maar bleek vooral een talent op de weissenborn en dobro te zijn, waardoor zowel Fernant Zeste als Bad Temper Joe ons één van die zeldzame sfeervolle optredens tijdens de zomer van 2020 bezorgden. Fernants nieuwe album verschijnt binnen enkele dagen en wij mochten al even luisteren.
Na 10 jaar ruilde hij theater in voor muziek, geïnspireerd door Dan Auerbach, Lou Reed en vele
anderen. Ondertussen reist hij al meer dan 10 jaar rond met zijn muziek, met Gent als uitvalsbasis. Op zijn zevende album schreef Fernant Zeste een persoonlijk muzikaal verhaal over een thema dat de man achter het alter ego, Jonathan Scheerlinck, tijdens de voorbije 4,5 jaar bleef achtervolgen: verlies. Dat maakt van Monograph een 15-delige auditieve verhandeling vol emoties, die het gangbare bluesy singersongerwriter pad vaak links laat liggen.
Het instrumentale Lazarus Taxon beroert met snaren die de moodswingend van klankklaar naar noisy overhellen. De dood wisselt de opflakkerende wedergeboortes auditief af en het Lazarus thema duikt ook verder in het album nog enkele keren op.
Tot hier toe kregen we al twee tracks te horen en te zien, want voor de videoclips werkte hij samen met kunstenaar Diego Joosten, die zijn visuele impressie weergaf bij Lazarus Taxon en One Tear Every Day. Diego maakte ook te tekening op de hoes van Monograph, waarin we een verwijzing zien naar het album Lost dat exact 4 jaar voor deze nieuwe plaat uitkwam.
One Tear Every Day laat intense emotionaliteit horen met warm gitaargetokkel als kreukjes in de ziel. De stem van Fernant Zeste klinkt in zachte ruwheid zalvend tussen elektrische gitaargeluiden die de breekbare track ook van de nodige pit voorzien.
Lazarus Phenomenon verschijnt als de dood plots weer tot leven komt. De donkere snaren duiken herhalend op in contrast met het fijn, hoog gitaarwerk dat in alles rust laat sluimeren tussen leven en dood. Een tweestrijd zonder woorden.
Grungy klinkt Muzotski (Black Nightmare), dat met opbouwend getokkel in spanning oploopt in een korrelige sound, waar ietwat speelse klanken tussen druppelen.
Een spaarzame manie horen we in Manic Interlude #1, dat een sober optimisme neertokkelt, waar Standstill in een iets somberder sfeer op aansluit. De ingetogen zanglijn intensifieert de momenten waarop de wereld stil staat alleen maar. Vingertoppen die glijden over staal, tokkelen, trommelen… het beeld van het strelen van de snaren blijft voorlopig imaginair, maar klinkt erg dichtbij in de nummers.
Met zwoeldiepe tonen, volgt Manic Interlude #2, voorzien van enkele erg ritmische buien. Kort wordt One Tear Every Day even opnieuw vastgenomen in een reprise-versie, die nog warmer omhelst dan bij de aanvang van het album.
Verstikkend somber. Speechless (Till Blue In The Face) lijkt hierbij een muzikaal treurdicht, met bitter huilende gitaarlijnen, gebed in donker trillend snaarwerk. Pijnlijk mooi.
Lost (reprise) en Lost (till death do us apart) zijn onlosmakelijk verbonden, waarbij de eerste een warm hoopvolle inleiding lijkt op wat volgt. De dreiging doemt op en gaat over in verlies. Lost (till death do us apart) start in eenzelfde sfeer, hoewel de warme akkoorden, minder gloeien en verkort afgebroken lijken. De woorden beklemtonen het mooiste verlies, want… ben jij ooit al eens verloren gelopen, tegen je wil in? Geraakte ook jij wel al eens de weg kwijt op de top van een berg? In de stad van de liefde? Wij raken hier stilaan continue verloren, tot de dood ons scheidt. Een sterk nummer qua opbouw en tekst, in een eigenzinnig experimenteel sfeertje.
The sweetest thing. Het is zonder twijfel Echoes From The Lullaby. Warm, hoopvol, tintelend lichtgevend, bijna liefelijk klinkt deze. In schel contrast met Lazarus Phenomenon, dat in de reprise verkort de donkere diepte wordt ingetrokken met volle, zware, diepe klanken, gevolgd door Lazarus Breakdown. De laatste track waarin Lazarus van zich laat horen is zonder twijfel het nummer dat ons het meest aanspreekt. Wellicht omdat het voor Zestes doen, ongelofelijk experimenteel is. Het opent als een electro-track, die snerpend pijnlijke, onmenselijke hartslagen laat horen, die uiteindelijk uitmonden op gemartelde snaren. Hoe straf schoon klinkt deze breakdown wel niet! Een breekpunt met alle warme snaren die we tot nu hoorden.
Soms moet je op eender welke manier alle geluk proberen samen brengen, maar dit probeerden we nog niet uit. Burn The Candle At Both Ends pakt die warme gitaarklanken voor 35 seconden weer stevig vast om het album af te sluiten zoals het begon.
Met Monograph zet Fernant Zeste zijn talent en instrument in de kijker. Laat je onderdompelen in de wijdere range van sferen die hij op dit aankomende album met zijn authentieke gitaarspel neerzet. Het album verzacht en doet gedachtengangen vertragen. Hoewel we de melancholie van de blues steeds ergens wel lekker bleven proeven. Monograph verschijnt op 19/3 digitaal en op cd en kan je reeds voorbestellen of op 21/3 ophalen tijdens de signeersessie.
Voor wie de referentie in de hoezen van Monograph en Lost wat verder wil uitspitten kunnen
we aanraden ook eens naar de nummers Speechless, Lost, Black en Lullaby te luisteren op
Fernants cd Lost. Ook dit album is nog beschikbaar.
