Ze verschuilen zich al een tiental jaar in de Brusselse undergroundscene, maar de postpunkband Empereur laat zich – na twee ep’s en tientallen optredens – sterk horen vanuit die ondergrond, met hun album Eau Rouge. Het ritme van Trompe L’oeil sleept ons meteen mee, terwijl er een Arabisch klinkend gitaarlijntje (dat we ook in o.a. het uptempo Still Life ergens terughoren) verscholen gaat in de strofes, net voor het refrein met stevige riffs losbarst.
Niets loopt zoals je het verwacht… un vrai trompe l’oreille.De intro op zich, kondigt de stijgende spanning in Eau Rouge al aan, met de gitaar die repetitieve noten aanslaat, maar gaandeweg door waanzin gedreven drums en woeste woorden worden toegevoegd en er alleen maar meer chaos aan de sprankelende chaos toegevoegd wordt. Electric start slechts met wat noten van de bas en wordt langzaamaan opgebouwd. De zang wordt er argeloos op geponeerd en het instrumentarium wordt steeds krachtiger en pittiger, om af en toe terug op adem te komen met de basnoten. Knappe opbouw.
Van de glanzende heroïsche gitaar en snelle basnoten in Hanging Around, een flinke portie feedback in Expectations, het donker psychedelische Fracture, het galmende en wederom van een flinke portie feedback voorziene Mania tot de ronkende afsluiter Unisson: dit album zit nu al in onze collectie én in ons postpunkhart.
Het geluid dat Paul Paccaud (zang, gitaar), Jérôme Elleboudt (drums) en Laurent Bencharif (bas) samen neerzetten als Empereur, ligt in de lijn van wat de Gentse postpunkers The Rats doen – nog zo’n band die met succes aan de opwaardering van het postpunkgenre bijdraagt – maar doet evengoed aan een nog rauwere versie van Whispering Sons denken. Postpunk met de nadruk op punk, even energetisch als rauw. Keizerlijk duister.
Eau Rouge is digitaal, op cd en op vinyl verschenen via Icy Cold Records.
