Er zijn zo van die platen die best wel een extra inspanning vragen van de onschuldige (wij dus) luisteraar. Chronotopia, het tweede soloalbum van de Belgische violist, componist en performer Elisabeth Klinck (zie ook Isabelle Lewis) is daar wat ons betreft één van.
Natuurlijk mogen we niet klagen, er zijn heel veel ergere dingen op de wereld dan in je vrije tijd naar plaatjes luisteren en daar een onnozel tekstje over schrijven. Maar de soms erg fragiele zang van Klinck in de eerste drie nummers vroeg wel wat doorzettingsvermogen van ondergetekende. Vooral tijdens Night Bite zoekt Klinck de grenzen op en gaat ze er, wat ons betreft, misschien zelfs net over.
Eens die horde genomen, is het echter best wel genieten van Chronotopia. Experimenteel, eerlijk en kwetsbaar zijn termen die je zonder gêne mag bovenhalen. “Een beetje vreemd” en hier en daar wat navelstaarderig misschien, maar daar gaan we niet moeilijk over doen. Het tweede deel van het album klinkt trouwens een stuk toegankelijker dan het eerste. Niet dat het ooit poppy wordt en da’s helemaal prima voor ons.
Een plaatje dus voor wie het eens iets anders mag zijn en ook eentje dat we graag live zouden willen meemaken.
