Toen Jelle Denturck overwacht een pauze inriep voor gitaarrockband DIRK., had hij het gevoel dat hij vastzat in zijn leven. De zoektocht van de filosoof naar zichzelf, leidde tot zijn nieuwe visie op muziek in de gedaante van zijn soloproject Dressed Like Boys. Tussen de eerst gereleasete single en de albumrelease zit anderhalf jaar, met nog een aanloop daarvoor spreken we dus al gemakkelijk over meer dan twee jaar. Een eeuwigheid in deze snelle tijden.
Ook de opnames zijn blijkbaar een queeste geweest. Demo’s, studiosessies en helemaal opnieuw beginnen opnemen, field recordings van buffetpiano’s en zangpartijen en nabewerking in de studio. Producer Tobie Speleman (o.a. gekend van The Haunted Youth, Calicos, Isolde Lasoen) had er ongetwijfeld zijn handen mee vol.
Het resultaat is een opmerkelijke plaat.
Songs als opener Nando en Lies en ook Pinnacles of Healing laten een liefde horen voor melodieuze (piano-)ballads in de traditie van de seventies, denk de jonge Elton John. Akkoordenprogressies, koortjes, (keyboard-)strijkers, Steely Dan geïnspireerde gitaarlijntjes,… De liefde voor het authentieke muzikantenmetier spreekt meer dan enige hang naar elektro of beats, of godbetert, harde gitaren.
Pride is de eerste intieme song: een nummer – kwetsbaar als een klein vogeltje – over de angst ervaren bij gay bashing. Heel beschrijvende en directe taal, existentialistischer kan het nauwelijks worden. Verder op de plaat volgt met Stone Wall Riots de andere kant van de Pride: een song die in woord en muziek liefdevol een vuist maakt en verwijst naar de historische roots van de lgbtq+ beweging.
Jaoud is een tweede rustpunt op de plaat met ritmische piano, fijne elektronische geluiden en subtiele backing vocals en bouwt op in de finale met een meer etherische Enya vibe. Our Part of Town is de derde slow song over Denturck die terugkeert naar zijn roots en zich fragiel en onzeker voelt, geconfronteerd met een versie van zichzelf waar hij ondertussen ver vanaf staat.
Agony Street begint met een vrolijke strofe op een vooruit pompend baslijntje, tot het in het refrein schaamteloos meerstemmig opbloeit tot een rijke en optillende song. Geen ‘agony’ te bespeuren in misschien wel de beste song van de plaat, al is er competitie, met bijvoorbeeld Pinnacles of Lies.
Finger Trap is het verhaal van een complexe relatie, het drama ingehouden gebracht. Afsluiter Gregor Samsa is een zacht nummer, surrealistisch, over een black hole als personage, met een fluwelen trompet en aan het eind repetitieve synth-sequentie die het nummer uitgeleide doet.
Hadden albums nog a- en b-kanten, dan kon je van Dressed Like Boys een halve intieme kant selecteren en een andere helft met rijke melodieuze mid-tempo songs. We geloven dat dit nog maar de eerste stap is en Dressed Like Boys nog kan groeien en bloeien. Eens de plant op de goeie plek in de tuin staat, is er geen houden meer aan.
Dressed Like Boys kijkt – zoals in de song Pinnacles – ook over de grens en speelt na de release in verschillende Europese landen, maar de dubbele live-release in de lage landen is voorzien op 2/10 in de Paradiso in Amsterdam en op 30/10 in de AB in Brussel.
Website – Facebook – Instagram – Spotify
