Donderende gitaren, rauwe baslijnen en pulserende drums van Down The Lees vliegen vanuit Vancouver over, aangevuld met de zang van oprichter en frontlady Laura Lee Schultz. De zangeres en gitariste bezing al jaren de harde waarheden van het leven in verschillende projecten als Eriis, Queazy, Skinjobs en New Years Resolution. Down The Lees startte aanvankelijk als haar soloproject, maar onderging een transformatieve fase in België (toen Schultz enkele jaren in Gent woonde) en veranderde in een levendige liveband.
De verandering en sterke groei van de sound merkten we doorheen de drie albums, een ep en enkele losstaande singles, waarin postrock, shoegaze, hardcore, slowcore en no-wave werden verkend.
Ondertussen deelden ze podia met bands als o.a. Sisters Of Mercy, Brutus, Chastity, Dead Bob, Cultdreams, Peuk,…
Tijdens de coronapandemie, besloot Laura Lee terug te keren naar haar Canadese roots, voor een periode van zelfzorg en reflectie. Er kwam daardoor ook even een muzikale pauze voor Down The Lees, waarna al dat reflecteren zijn vruchten afwierp in het creëren van nieuwe muziek, nu samen met de doorwinterde muzikanten Chris Carlson (bas) en Andy Ashley (drums). We kregen al enkele nieuwe nummers te horen van het drietal, die nu verschenen zijn op de langverwachte ep Dirt.
Titeltrack Dirt besluipt je zacht, met beklijvende zang die – groeiend doorheen het nummer – de instrumenten steeds harder rondom zich verzamelt. Grommende gitaarriffs, beukende drums. Een krachtige track, waarbij de zang een mooi gedefinieerde fragiliteit behoudt.
Douse was één van de nummers die we voorafgaand al te horen kregen en die intussen de titel ‘Best Song’ in de wacht sleepte tijdens de Okanagan Screen Awards 2024. Het nummer gaat – in navolging van de crisissen en de invloed daarvan op de creativiteit van artiesten – over geestelijke gezondheid en veerkracht, met de smeekbede “Don’t you douse my flame” (doof mijn vlam niet). Het zou heel wat voeten in de aarde nodig hebben om het vuur van deze knappe postrocksong te doven! Blaffende akkoorden, gedreven drums en hoogzuivere zanglijnen die vocale krachtimpulsen afwisselen, zetten zachte emotionaliteit en rauwheid in een treffend sonische vorm om.
Bitterzoet traag klinkt La Schulz in Downplay. Smart en pijn in elk woord, in iedere noot vervat. Sober opent dit nummer, maar groeit langzaam op met een rijke, muzikale warmte met diepgrommende baslijn. Als de drums invallen en de riffs brullen, krijgt de – nog steeds vrij trage track – een apocalyptisch groots karakter. Magistraal goed! De terugkeer naar de bitterzoete traagheid kan symbool staan voor de inhoud, die de interne dialoog en strijd van zelfverzekerdheid en twijfel onderzoekt.
Een stevig deuntje kan veel oplossen! Dissolve vliegt er met stevige riffs in, maar laat dan een toffe baslijn rustig klinken, onder het gezang van Laura Lee, die net dié dingen bezingt – maar ook rauw, prachtig brullend verwoordt – die niet zomaar op te lossen vallen met stevige deuntjes. Contrast is het sleutelwoord in deze track.
Dat stilte verdooft… Deafening… melancholie weerklinkt in de zanglijnen en de zachtritmische instrumentatie in dit rustpunt op het album. Een nummer om bij zinnen te komen.
Dead and Over had het laatste nummer ooit van Down The Lees kunnen zijn. Een zwanenzang die de dood aankondigt, bleek slechts – gelukkig maar – een driejarige schijndood te zijn. De woorden en muziek klinken hier nog eens zo oprecht, echt. Messcherp… en springlevend!
Tijdens de lockdown was Since La Vie En Rose het tweede nummer dat Laura Lee schreef en ze dook daarmee in de psyche, de gekwelde roem en uiteindelijke ondergang van Edith Piaf. Een nummer dat – als je het grootser bekijkt – draait om desolate eenzaamheid.
I know you felt all alone
Solo, in your microphone
Since la vie en rose
Since la vie en rose
Your time immortal
Stretches on
Since la vie en rose
Since la vie en rose
Did you really think that nobody cared
A tarnished memory
An irresistible need to destroy yourself
Sober weerklinkt de tristesse dan ook in een prachtig geluid. Snijdende gitaren bouwen langzaam op, tot het opnieuw de drums zijn die alles doen losbreken, waarbij de gitaar – nog steeds traag, maar zwaar – daarop inbeukt. Het contrast tussen die zwaarbeladen instrumentale diepte en de zuiver emotionele zang werkt enorm goed!
Met Dirt toont Down The Lees zijn kundige veelzijdigheid. En dan hebben we het puur over kwaliteit. Daarnaast – maar ook vooral – horen we oprecht intense emoties, die in elk woord, elke drumslag, elke gespeelde noot klinken. Dat dit raakt, hoeven we niet uit te leggen. Bij het beluisteren passeerde regelmatig de link met onze Belgische Brutus. En dat betekent veel goeds, want om eerlijk te zijn, zit er toch nog een portie pit en kracht méér in Laura Lee Schulz’s stem dan in die van Stefanie Mannaerts.
Dirt is digitaal en op cd verschenen bij Off White House Records. Down The Lees zal deze release live brengen tijdens een tour door hun prachtige thuisprovincie British Columbia, maar zakt voorlopig (nog?) niet af naar Europa.
Website / Facebook / Instagram / TikTok / LinkTree
