Hiphop is zoals moderne kunst. Geldt de ijzeren wet dat in ieder gesprek over moderne kunst iemand zal opmerken: “Ja ja, zo’n mosselpot of zo’n urinoir, dat kan ik ook hoor”, zo zal in ieder gesprek over hiphop iemand opmerken “Ja ja, die rappers met hun gangstergedoe en hun blingbling en hun bitches, ’t is altijd hetzelfde.” Alsof het genre niet oneindig veel breder is dan dat. Alsof je niet over elk onderwerp kan rappen. Iemand die met veel liefde die hardnekkige clichés te lijf gaat, is Lil Alia, die nu haar eerste ep op de wereld loslaat.
We maakten al eerder kennis met de hilarische avonturen van de in aardbeienbroek gehulde rapper die zachtheid verkiest boven Fight The Power en Fristi boven drank en drugs. Haar optredens zijn een uniek soort hiphop-cabaret, waarin haar nummers deel uitmaken van een groter verhaal en humor en zelfrelativering even belangrijk zijn als muziek. Die beleving stopt Lil Alia ook in de ep. De intro en de verschillende skits, waarin de rapper onder andere afrekent met een arrogante platenbaas en de neerbuigende organisator van een open mic, rijgen de nummers aan elkaar en geven het geheel zo zelfs iets van een sitcom. Een soort Seinfeld over het leven van een rapper, waar wacht je op?
Daardoor voelen de nummers die niet duidelijk thuishoren in de vertelling een beetje verloren aan. Zoals Bless Mijn Nintendo DS, dat flauwer uit de hoek komt en teveel teert op gratuite millennialnostalgie.
Lil Alia is op haar best wanneer ze met behulp van haar ontwapenende humor scherpe satire levert op de maatschappij. Zoals in prijsnummer Mooi, waarin ze korte metten maakt met de onzekerheid over haar lichaam en de manier waarop vrouwelijke artiesten nog steeds worden beoordeeld op hun uiterlijk. Of wanneer ze het lachen even laat voor wat het is in Alsof en een lange gezongen aanloop neemt voor de hiphopbeat losbarst en ze alle vooroordelen over zichzelf in één keer van tafel veegt.
