Soms komt pure schoonheid uit onverwachte hoek. The Last Mexican van Bram Delvaux bijvoorbeeld, gekortwiekt tot Delvaux. (met een puntje). Bram is niet het soort muzikant dat je op de rode loper van de MIA’s ziet paraderen, maar wel iemand die reeds samenwerkte met massa’s klasse muzikanten zoals bijvoorbeeld Klaas Tomme (Ides Moon, St. Grandson) of Nele De Gussem. Kaarten die niet iedereen meteen op tafel kan leggen.
Let vooral niet te veel op de verpakking. Zo zie je her en der promofoto’s van de Gentenaar opduiken waarin hij gehavend in één of ander Braziliaans carnavalspak ergens op een verlaten station de sambaballen hanteert. Een lolbroek die een plaatje maakt, denk je dan. Mooi niet.
De negen nummers op de plaat hebben wel een zekere bedroompop-feel, maar over elk van hen is enorm goed nagedacht en er is zoveel variatie dat The Last Mexican één van de meest avontuurlijke – en wie weet interessantste – platen van dit moment is.
Het begint al bij de instrumentale opener en tevens titeltrack waarin je van alles hoort. Krautrock, David Bowie in zijn Berlijn-dagen of een streepje Robert Fripp. Een gouden combinatie dus…
Zelf noemt Bram Delvaux zijn plaat een warme, maar griezelige soundtrack van het moderne leven. Experiment zonder dat het eigenlijk al te experimenteel klinkt en waar van alles in zit. Zo hoor je in Never Makes Waves allerlei heerlijke kitscherige geluidjes die uit een goedkope sciencefictionfilm lijken te komen. Bram weet zelf dat zijn muziek niet te omschrijven is, hoewel zijn eigen gevonden term psychedelische wavepop bijna de nagel op de kop vormt.
Psychedelisch omdat het je wegvoert naar een andere wereld, wave omdat het je op een positieve manier ook wel een beetje droevig melancholisch maakt. Delvaux steekt zijn liefde voor filmsoundtracks niet onder stoelen of banken en dat zijn invloeden die je zeker en vast hoort, zoals bijvoorbeeld in het Ennio Morricone-achtige Beast. Geluiden die je meevoeren naar een andere wereld en waarbij je zelf beslist wat je erbij voorstelt.
The Last Mexican herbergt negen muziekjes waarvan je na de eerste noten weet dat je ze vaak opnieuw wil horen. De plaat werd opgenomen met Wouter Beeckmans, Gert Malfliet, Klaas Delvaux en Charlotte Marsan. Maar genoeg gepalaverd, want dit is een plaat die je moet horen in plaats van erover te lezen. Verander je saaie algoritmes van je Spotify en klik eens op Delvaux.
