Foto’s: Hannelore Dieleman
Moeten we Gavin Friday eigenlijk nog voorstellen? De Ierse zanger maakte in de jaren ’80 indruk als frontman van de legendarische post punk/gothic band Virgin Prunes en ging in ’86 daarna solo. Hij debuteerde met het prachtige album Each Man Kills The Thing He Loves waarop hij samenwerkte met Maurice “The Man” Seezer waarop ook Bill Frissell en Marc Ribot te horen zijn en Friday zich ontpopte tot een unieke zanger met een cabaretachtig randje.
Ook voor de tweede plaat Adam ’n Eve werkte hij samen met Seezer, maar koos hij voor een popgeluid met symfonische arrangementen. Op het derde Shag Tobacco (ook weer met Seezer) werd het dan weer muziek met een meer elektronische invulling en met de hulp van de beroemde vrienden Bono en The Edge. Ook voor de soundtrack van The Boxer werkte Gavin met Seezer en in 2023 deed hij dat nog eens over voor de soundtrack van Peter And The Wolf.
Op de vierde soloplaat van Friday was het echter 16 jaar wachten. In 2011 – op Goede Vrijdag dan nog – verscheen Catholic en dat werd niet meteen de grote terugkeer aan van de Ier, want het vijfde album Ecce Homo verscheen pas vorig jaar, 13 jaar later dus. Hierop werkte hij samen met Dave Ball van Soft Cell die ook instond voor de laatste Virgin Prunes-plaat The Moon Looked Down And Laughed en met wie hij eveneens de new wave-klassieker Strict Tempo opnam. Hierop horen we een hedendaags geluid met veel elektronica in combinatie met allerlei akoestische instrumenten, Friday’s poëtische teksten en uniek stemgeluid. We waren dan ook benieuwd wat Friday voor ons in petto had in Gent.
Voordat de show echt van start ging, kregen we eerst een stukje uit Miserere van Gregorio Allegri door The Tallis Scholars wat onmiddellijk een dramatische sfeer creëerde in de zaal. De perfecte setting dus voor het typisch theatrale aspect van Gavin Friday. Friday bracht Renaud Pion mee naar Gent die hem heel knap begeleidde op verschillende blaasinstrumenten. Zangeres, keyboardspeler en gitariste Carly Carlsbad zorgde op haar beurt voor meerdere kledingwisselingen waaronder zelfs een nonnenkleed terwijl Kevin Cocoran alles aanvulde bas, elektrische gitaar en synths. Gavin stond op het podium met op het hoofd hoofd glitters wat een kitscherig randje gaf aan de performance. In de wereld van Friday zijn drama, cabaret en theater dan ook evidentie.
Al klinken de nummers van Ecce Homo op plaat niet allemaal even indrukwekkend, wist de Ier ze in Gent met heel veel overtuiging te brengen. De man staat er natuurlijk ook wel en met zijn charisma en uitstraling pakt hij iedereen in. Op zijn stem zit zeker nog geen sleet en klinkt hij nog even straf als in de jaren ’80 die wel regelmatig gesmeerd moest worden met een glas wijn dat op een tafeltje aan de zijkant van het podium stond.
Elke song kreeg een theatrale choreografie waar Carlsbad af en toe bij hielp. Tussen de nummers door vertelde Friday enkele fijne anekdotes zoals het feit dat hij was gaan bidden in de Gentse Sint-Baafskathedraal waarop hij The Church Of Love inzette met een regenboogverlichting.
Af en toe bracht Friday een a capella-stukje waarbij opviel hoe krachtig zijn stem nog steeds klinkt. Bijna het volledige nieuwe album, Ecce Homo, passeerde de revue aangevuld met het mooie Apologia uit zijn eerste soloplaat dat prachtig begeleid werd door Pion op sax. De Virgin Prunes-klassiekers Sandpaper Lullabye (als duet met Carlsbad) en een vurige Caucasian Walk kregen een eigentijds, elektronisch jasje net zoals King Of Trash dat nog steeds een publiekslieveling bleek. Tijdens de bisronde bracht hij nog een stukje van de traditional London Bridge Is Falling Down, terwijl het kitscherige Angel de avond afsloot.
Al was het een flink aantal jaren geleden dat Friday nog op een podium stond, viel dat in Gent totaal niet op. Van ons mocht de show dan ook nog uren doorgaan en het publiek was dezelfde mening toegedaan, want na de bisronde werd er nog een tijdje geroepen om meer. Hopelijk moeten we nu niet weer meer dan tien jaar wachten op een volgende optreden van deze rasartiest.
