Een paar dagen geleden hadden we het al over #9, de langverwachte nieuwe single van bront – hoewel je van frontman en bedenker van de muziek Brent Pauwels er evengoed BRONT mag van maken. De single kwam natuurlijk niet zomaar uit de hemel vallen, maar was de voorbode van een ep die je ondertussen overal kan streamen en uitgebracht werd door Belly Button Records.
Of die #9 iets te maken heeft met die fameuze wolk die je het zalige geluk brengt, weten we niet. Feit is wel dat bront na een veel te lange stilte weer helemaal terug is. Tijdens een recente babbel vertelde Brent aan Luminous Dash dat er een paar optredens gepland staan, waarvan één van de belangrijkste – en meteen de eerste sinds jaren – als support act voor de Psychedelic Porn Crumpets in de Zwerver in Leffinge op 29 augustus. En nu is er dus een ep met daarop vier nummers.
Bront is als gezegd het geesteskind van Brent, maar omdat je op het podium nu eenmaal niet alle instrumenten tegelijkertijd kan bespelen, wordt de band uitgebreid met vier rasartiesten die de Belgische underground beter kennen dan hun eigen broekzak: Casper de Geus (Brorlab, Kotskat), Niels Elsermans (Disorientations), Samuel D’Hoore (Deathstar McGyver) en Simon de Geus (Meltheads).
Opmerkelijk aan bront is dat je de muziek niet echt in een hokje kan steken. Lo-fi garagepunk is dan wel het meest geschikte deksel om het potje te dekken, maar zelfs dat is niet genoeg. De ep opent, met hoe kan het ook anders, met de titeltrack. Gelukkig voor onze oren heeft het niets met het gelijknamige Bryan Adams-vehikel te maken, een cover van de John Lennon-song mocht wel, maar #9 is dus gewoon een portie eigenzinnige postpunk die langs alle kanten rammelt. Een beetje 80’s, zelfs een beetje als The Monochrome Set, ook al is dat een referentie waar de meesten niets mee kunnen aanvangen. Gewoon luisteren is wellicht dus een betere boodschap.
Noem het vooringenomenheid, maar een goede song begint meestal met een goede titel. Nog voor we de eerste noot hoorden, raakten we meteen opgewonden van Kitty Snack. Een garagerocktrack die – jawel – speels en schattig klinkt en die je misschien wel eens zou durven janken, mocht je je teergeliefde huisdier iets lekker willen gunnen.
Don’t Wash It Too Hard – weer zo’n titel – klinkt iets steviger. Twee minuten punkrock waarbij je de indruk krijgt dat Brent alles wat in zijn hoofd zit in die twee minuten wil proppen. Wederom rammelt het, maar nog meer werkt het!
Aan alles komt een einde, ook aan goede ep’s, ook al bestaat er zoiets als een herhaaltoets. Brent vertelde ons dat een bront-nummer in feite alle richtingen kan uitgaan. Dat zeggen ze natuurlijk allemaal, want wie beweert dat hij twintig keer hetzelfde nummer schreef? Maar Hard & Sad is toch vrij atypisch voor bront. Een repetitieve Suicide-riff zonder dat het echt als Suicide klinkt en zelfs zo’n song waarvan we niet weten wat we ermee moeten aanvangen, behalve dat het eentje wordt die we de komende dagen en weken veel zullen horen.
Zoals gezegd staat bront op 29 augustus in De Zwerver in Leffinge in het voorprogramma van Psychedelic Porn Crumpets die daar hun zevende studioalbum Carpe Diem, Moonman voorstellen.
