Home ReviewsAlbum Reviews BARUCH WILLIAMSON – Algorithmic Beach (Wagonmaniac Music)

BARUCH WILLIAMSON – Algorithmic Beach (Wagonmaniac Music)

by Tom Eyckmans

Steek een hete Poolse aardappel met Europese allure in je mond, kon Boris Willems gedacht hebben bij het zoeken naar een internationaal klinkende artiestenaam. Zijn voorliefde voor de Nederlandse filosoof Benedictus de Spinoza (in het Latijn is dat Baruch Spinoza) inspireerde hem om tot Baruch Williamson te komen. Ondertussen maakte Boris reeds naam in binnen- en buitenland. Samen met zijn broer Sigi mochten ze met hun band Hugs Of The Sky al 14 maal openen voor Sisters Of Mercy. Een straffe band waar we het laatste hopelijk nog niet van gezien hebben!

Baruch pakt het met zijn soloproject helemaal anders aan. Elektronica haalt hier de bovenhand, al is er wel plaats voor intuïtieve nieuwsgierigheid van de elektrische gitaar, wat het als een kruisingsproduct maakt van zijn uiteenlopende projecten.

Baruch Williamson zet ons meteen bij de eerste noten op het verkeerde been met een optimistische Italo Giorgio Moroder-pastiche. De winterse klanken van Boards Of Canada komen als een gure wind voorbij op The Foxeys May Care en worden ontdooid door het ritmische strooizout van Air. Op Collective Cause wordt plaatsgemaakt voor de surfende hartslag van Joy Division en horen we af en toe wat zang, in de vorm van een kikker in de keel die zoals Ian Curtis kwaakt.

Bekomend van deze mooie oprisping zweven de synths langs Boris’ stadsterras als een soort van uitloper (Tropical Twenties), om vervolgens met dezelfde psychedelische en belegen synthklanken de moderne nineties-elektronica vanonder het stof te halen met het hemelgewelf Soft Planet. Hippe veertigers zullen hun dansbenen willen bovenhalen om daarna voor een reality check te staan. Onze raad? Oefen eerst wat in de keuken of in de badkamer als de kinderen van huis zijn.

Overstuurde kitscherige zoetigheid gooit roet in de afwisselende pap die Algorithmic Beach is, en laat de muzikale zee terugtrekken in een oceaan van onleuke kwallen. Brainwash en Hedgehog, The Anomal zijn beide in hetzelfde bedje ziek en laten ons dromen van een strand waar aanwezige kwallen eerder aan land vertoeven. Niettemin wordt er herpakt op het epische Letter To My Lovers dat met de herkenbare synthesizer en bezwerende bas zijn voorliefde voor hedendaagse elektronica en jaren tachtig “zwartzakkigheid” laat samenvloeien in wat misschien wel het sleutelwoord is voor de identiteit die Baruch Williamson het meest kenmerkt. Dit merken we ook op The Storm dat drijft op de opwindende anabolen van TV Treated van The Neon Judgement. Een kopstoot die we graag elke vrijdagavond krijgen voor de spiegel alvorens we met de perfecte eyeliners op pad gaan voor een zalige feestavond in een house-keet!

Afsluiten doet onze Brusselse vriend samen met zijn poes met een uitgesponnen soundscape (Brussels) vanop zijn zomerse terras waar het hoorbaar lijkt te regenen, tot zijn vierpotige vriend vals klinkend laat uitschijnen dat het binnen aangenamer werken is aan het afsluitende liefdeslied SaraH. Met vervormde gitaarklanken bezingt hij zijn liefde voor wat was, of zelfs is, maar het haalt er het ritme uit.

Baruch is een producer die een actuele consensus probeert te bewandelen, door de muzikale noten van Anne Clark in hetzelfde glas te mixen met het pretentieloze van Air, en daarbij relevantie giet aan de hand van wat nostalgische veertigers hippe elektronica vinden. Voor ons klinkt het fair en boeiend, maar op plaat mocht het net iets meer consistent zijn.

“Muziek is immers geen wiskunde, geen rationele bezigheid, het is expressie, een zomervakantie waar ik zonder enige druk het grootstedelijke geroezemoes in al zijn facetten tot mij nam.”, aldus Baruch Williamson.

Facebook Instagram

You may also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More