Met het album Dit Ben Ik, This Is Me brengt de Antwerpse artiest A.K.B. (aka Yeboah AkB) zijn debuutplaat uit. De titel spreekt voor zich: met dit album stelt A.K.B. zich voor aan de wereld en vertelt hij hoe zijn jeugd in mekaar zat. Dat wordt al meteen duidelijk met de eerste track van het album. Intro is een gesproken inleiding die zijn levensverhaal kort samenvat. Het neemt je weinig subtiel mee in zijn wereld, al moet je er de soms te gemakkelijke rijmwoorden bijnemen.
Deze lijn trekt hij door naar Mijn Instelling. Het nummer vertelt het verhaal van hoe hij opgroeide in een instelling. AKB gebruikt zelden metaforen, en de tekst bevat opnieuw soms wel erg gemakkelijke rijmwoorden (“Ik groeide op in een instelling, dat veranderde mijn instelling”). In het nummer Zwnoa legt hij de lat gelukkig een stuk hoger. We krijgen een zweverige flow, met een pakkend verhaal en een zeer goede productie (vooral van de verschillende lagen in de stem zijn we grote fan). Hij waagt zich in dit nummer aan wat beeldspraak, en dat maakt het een stuk sterker. De bassen slaan je zwaar om de oren, iets waarvan wij sterk genoten hebben.
Met Stupid2tell 2016 vertelt de 20-jarige Antwerpenaar ons meer over zijn karakter, en dat in het Engels. Engels met een zwaar accent helaas, want verder is dit zeker een sterke song. Hij waagt zich hier ook voor een eerste keer aan wat zang. Met de juiste computereffectjes lukt dat wonderwel.
Na deze zelfanalyse volgt Bootyhigh. Behalve dat het niet in het Engels is, is het precies wat je er van verwacht op basis van de titel: een nummer dat eigenlijk over niet veel gaat. Op een beatje dat recht uit de nederhopscene zou kunnen komen, krijgen we een licht seksueel getinte tekst. Misschien is dit een poging om een hitje te maken? Wij weten het niet…
Het is duidelijk dat A.K.B. veel invloeden kent. Van Post Malone in Wrongworld 2017, tot de Kanye West-achtige opbouw in Lost. XXXTentacion en Tupac komen dan weer explicieter aan bod, respectievelijk in R.I.P. en Lotus. In het nummer Instakill serveert hij dan weer een platte jump up beat. Hoewel het album dus verschillende invloeden kent, weet A.K.B. telkens zijn eigen stempel te drukken op de beats.
Dit 20 tracks tellende album, is een aanrader voor iedereen die van oprechte hiphop met een diepe bas houdt. De hihats vliegen je om de oren, en ook de productie van de stem zijn erg sterk. Ondanks de imperfecties, mag A.K.B. best tevreden zijn met dit project: hij heeft duidelijk getoond wie hij is.
Tekst: Michiel Rogissart
