Zoals ieder jaar werden we in dit kleine landje volop verwend met muzikaal snoepgoed. Wat opviel, naast de kwaliteit, is de diversiteit van het aanbod. Uit een heleboel lijstjes en recensies pikten wij de tien meest essentiële Belgische ep’s van het voorbije jaar. Plaatjes die in je kast thuis horen.
EYEMÈR – Good Mourning To You
“Vijf songs die deze wereld een heel stuk mooier (en draaglijker) maken.” Wachten loont inderdaad, zeker als je een fan van Eyemèr bent. Jaren na het verbluffende debuut Temporarily Colourblind, dropt Sarah Devreese op eigen houtje de tamelijk indrukwekkende ep Good Mourning To You. Lo-fi indiepop over de niet zo leuke dingen van het leven, maar wel hemels gebracht, niet in het minst door Sarahs zalvende, breekbare stem. Vijf songs die één voor één het etiket van “briljant” verdienen, en een ep waar je absoluut eens zou naar moeten luisteren.
COMPACT DISK DUMMIES – Satellites
Het slechte nieuws was dat er dit jaar geen nieuwe plaat van de Compact Disk Dummies uitkwam, maar dat de fans het moesten stellen met alleen maar een ep met daarop drie nummers. Nou ja vier, als je de extra remix van Satellites mee telt. Maar wat voor een songs! Een groep die alsmaar verder evolueert en ook alsmaar populairder wordt, en ook werd aangetoond dat Tom Barman vanuit zijn luie zetel een nummer meer punch kan geven.
OHIO MARK – Exotism
Een trend waar je niet omheen kon in 2019 is dat wanneer we het over ep’s hebben de meest interessante releases op tape zijn verschenen. Omdat we sowieso een voorliefde voor het DIY-aspect hebben, omdat de cd op sterven na dood is, maar ook omdat het één van de weinige manieren is waarop bands vrij spel hebben zonder dat ze zich maar ook één jota moeten bekommeren over wat labels willen. Uit de sentimental-stal die ons dit jaar echt op en top verwend hebben, kwam Ohio Mark uit Antwerpen aangewaaid. Een geluid dat ons vanaf de eerste seconde in de greep hield. Noise vermengd met melancholische shoegaze zonder dat je ook maar één seconde aan de 90’s denkt. Meer zelfs, Ohio Mark is het levende bewijs dat er nog heel wat mogelijkheden zijn in het shoegazegenre. Exotism was dan ook in één woord: fantastisch!
CHARLOTTE ADIGERY – Zandoli
Wat begon in de achtergrond bij Arsenal en Baloji is in geen tijd uitgegroeid tot iets zeer groots. We hebben het over de carrière van de geweldige Charlotte Adigéry. Samen met Boris Zeebroek aan haar zij, zorgt de Gentse voor een onweerstaanbare electropopspektakel dat de hoogste onderscheiding van de Soulwax-school kreeg. Hoewel Charlotte er zelf moeite mee heeft om te geloven is ze uitgegroeid tot een ware superster. De Vooruit was dit jaar dan ook te klein voor deze geweldige dame die met Zandoli voor één van de meest opwindende ep’s van het jaar heeft gezorgd. Dansmuziek die uitnodigt tot nadenken, je hoort het niet alle dagen. En alles wijst erop dat heel de wereld aan het vallen is voor Charlotte, en of we daar trots op zijn!
WHISPERING SONS – On Image
Als er dit jaar één band op het podium stond en met verve bewees dat ze dat verdienen dan was het Whispering Sons wel. Je kon in 2019 geen festivalweide betreden zonder dat je meegezogen werd door de demonische klanken van de Whispering Sons. Een band die met ieder optreden sterker wordt, en hun krachtig livegeluid kon je ook op de ep On Image horen die naar aanleiding van Record Store Day op 500 exemplaren uitkwam. Nu al, letterlijk en figuurlijk, een hebbedingetje.
ASTER – Aster
Zelf beweert de 19-jarige Aster Froyen een liefde-haatrelatie te hebben met Limburg die ondertussen volledig is omgeslagen naar haat. Feit is dat je in het Oosten van het land nog massa’s talent aantreft en deze kerel is dat absoluut. Dit jaar één van de finalisten op Sound Track en je kan nu al met zekerheid zeggen dat dit een artiest is die je in de mot dient te houden. Een singer-songwriter die je aan de jonge jaren van Bob Dylan herinnert, maar wel één met een eigen smoel en vooral ijzersterke songs met snedige teksten. Getuige dit debuut.
SYLVIE KREUSCH – Bada Ding! Bada Boom!
Dat Sylvie Kreusch veel kon, zagen we al bij Soldier’s Heart. Naar onze mening stond ze bij Warhaus net wat te veel in de schaduw, maar de eerste singles Pleased To Devon en Seedy Tricks deden vermoeden dat la Kreusch met een debuut zou komen dat ons omver zou blazen, en dat deed Bada Ding! Bada Boom! Lichtjes ondeugend zoals we van Sylvie altijd al gewend zijn geweest, maar met songs om u tegen te zeggen. Luister maar eens naar Belle. “Na een ep wordt de honger op een volwaardige lp er alleen maar groter op, feit is dat Sylvie Kreusch met deze vijf songs alleen maar bevestigde wat we al jaren dachten: she’s got it, en hoe!” schreven we. En dat menen we nog steeds!
WOLF SHERIFF – It’s A Place Of Death & Decay
“Geen noot is overbodig, wel vier nummers die je gerust kan omschrijven als vier perfecte indiepoprocksongs.” Onze lovende woorden over het debuut van Wolf Sheriff, de nieuwe groep rond Jimmy Wouters (ex-The Hickey Underworld) die hij samen met Pi Fleuchels, Bert Roos en Stef Niemans uit de grond stampte. Verplicht luistervoer voor wie zijn hart verpand heeft aan het indiegeluid van de jaren 90, en bij momenten even onstuimig als het bastaardkind van The Beatles en Orange Black. Een van de ontdekkingen van dit jaar!
ILA – Montage
“De structuren zijn soms complex, naar een refrein is het vaak zoeken en de afwisseling tussen stiltes en uitbarstingen is niet echt radiovriendelijk. Maar dit maakt de songs alleen maar mooier. We zijn er echter zeker van dat dit bewijs aan lef de band en de fans nog heel veel mooie muziekjaren zal opleveren.”, zo luidde het eindverdict toen we de tweede ep van ILA hoorden. De verwachtingen voor Montage waren hooggespannen, maar nooit hadden we gedacht dat Ilayda Cicek samen met Sam en Cas voor zo’n tour de force zou zorgen. Een plaat om stil bij te worden, weg te sluimeren en te dromen over wat niet altijd is. ILA sloot hun jaar af met het heuglijke nieuws dat ze volgend jaar in de preselecties van de Rock Rally staan. Het doet ons alleen maar herhalen wat we al meer dan één keer hebben geschreven: “ILA zou wel eens zeer groot kunnen worden.”, en met zo’n klasse ep staan ze weer wat dichter bij de grote doorbraak.
SUNFLOWER – The Spiders We Caught
Ook op sentimental: Sunflower uit Brugge. De band heeft net haar eerste show in Duitsland gespeeld met Whispering Sons en ze zijn ook volop bezig met werken aan nieuw materiaal dat binnenkort uitkomt. Naar eigen zeggen wordt het nog beter dan wat we konden horen op hun debuut The Spiders We Caught. Tot dusver zijn we er nog niet in geslaagd om Sunflower in muzikale termen te vertalen, maar smekende postpunk moet toch dicht in de buurt komen vinden we.
