Een klein meesterwerk, Amerikaanse new wave uit de jaren zeventig, een gedurfde luisterervaring, een alles omhelzend sneeuwlandschap en een plaat die de lente in huis haalt.
Benieuwd? Luister dan naar onze wekelijkse Luminous Belge met volgende artiesten: Dressed Like Boys, The Priceduifkes, Sevens, Brent Beukelaer en Soft Boy.
Jelle Denturck kennen we als frontman van DIRK. waarmee hij er stevig tegenaan gaat. Maar eigenlijk vindt hij zichzelf een geweldige softie en daarom creëerde hij de nieuwe band Dressed Like Boys. Met dit nieuwe project wil hij nummers brengen die niet passen bij de band waar iedereen hem van kent. In de liedjes van Dressed Like Boys zingt Denturck over zijn zoektocht naar persoonlijke vrijheid, zijn homoseksualiteit en relaties, hij gaat ook lelijke thema’s als gaybashing niet uit de weg.
Zijn debuutsingle Nando is dan ook erg persoonlijk en klinkt heel breekbaar, een liefdesverklaring aan zijn lief Nand. Het is een mooie, ingetogen pianoballad die ons doet denken aan het beste van John Father Misty en Elton John. Jente laat ook horen dat hij zijn stem subtiel kan gebruiken wat perfect matcht met de prachtige arrangementen.
Deze single is een klein meesterwerk waar we serieus van onder de indruk zijn.
Prijsduiven vliegen uit, The Priceduifkes ook en dan wel naar Japan, een land waar ze veel geld veil hebben voor prijsduiven. Ze gaan er namelijk touren en ongetwijfeld toeren uithalen met die van Equal Idiots. Big in Japan? Laat het ons hopen. Dancing Dirty is de titelsong van hun weldra te verschijnen lp en hoe klinkt dat nu, dat hele Dancing Dirty?
Best goed. Catchy, zoals de Amerikaanse new wave uit de jaren zeventig (denk The Romantics, Paul Collins’ Beat…) en als er hier en daar een hart op overslaat is hun missie geslaagd. Al is ‘missie’ hier een té groot woord. Dit is namelijk onbezorgde fun, een uitnodiging om onnozel te doen en laat dat nu net zijn wat we met z’n allen nodig hebben. Maar voor Japan hen zal ondervinden: op 23 maart nog bij ons in Trix en de dag erna in de AB Club.
Sevens maakt zijn debuut op Unday Records en geeft ons met een intrigerende mix van indiesoul, betoverende vocals en buitengewone songwriting een voorproefje van zijn aankomende album.
Na zijn succesvolle DIY ep, dook Sevens een tijdje weg uit de schijnwerpers. Maar nu is hij terug, sterker dan ooit, met een nieuw hoofdstuk in zijn muzikale reis. De single Upstate belicht niet alleen Sevens’ vermogen om met zijn innemende bariton moeiteloos door het muzikale spectrum te reizen, maar ook zijn talent als songwriter.
Upstate gaat over loslaten en ontsnappen aan moeilijke situaties. Het nummer creëert een metaforische ruimte, een toevluchtsoord ver weg van turbulentie. Met zijn kenmerkende mix van indie-invloeden, soulvolle zang en jazzy harmonieën biedt Sevens een intieme en gedurfde luisterervaring.
Met zijn betoverende debuutsingle Upstate lijkt Sevens de poort te openen naar een veelbelovende toekomst.
We wachten al een paar jaar op een vervolg van de debuutplaat van The Radar Station maar in de tussentijd levert frontman Brent Beukelaer regelmatig iets nieuws af met zijn soloproject. Onder zijn eigen naam brengt hij Nederlandstalige poëtische pareltjes af. Op 10 mei verschijnt de tweede soloplaat van Beukelaar die de titel Ramen Als Ogen zal dragen.
Ademwolk is ondertussen de derde smaakmaker uit het te verschijnen album en gaat over het verlangen om jezelf te verschuilen in het moment en er nooit meer uit te komen. In de clip (gemaakt door Librecht Vanmechelen en Daphne Gort naar een idee van Brents vriendin Anne Steelandt) worden we meegenomen naar een alles omhelzend sneeuwlandschap. We zien een jongen van wie alle twijfels en zorgen voor even in het wit overschilderd zijn.
Het nummer vormt opnieuw een warm deken door de mooie stem van Beukelaer en de knappe arrangementen die een sublieme aanvulling vormen op zijn woorden. De bijbehorende clip past perfect bij het nummer waardoor we een wonderlijk geheel krijgen.
Nu de lente bijna in het land is, verlangt iedereen naar de warme zon om de winter te vergeten. Soft Boy heeft daar de bijhorende zonnige, afwisselende soundtrack bij geschreven met het album Always Hungry. Voor wie zich afvraagt wie of wat Soft Boy is: de band ontstond als bedroom-project van de Gentse psycholoog Xander Hamelton. Deze man was al vroeg geobsedeerd door The Beatles en heeft ondertussen ook een flinke boon voor de muziek Blur, Velvet Underground, Big Star en Foxygen. Die invloeden heeft hij verwerkt in zijn ep’s This Took A Long Time en This Took An Even Longer Time die hij volledig alleen opnam en inspeelde.
Ondertussen is Soft Boy uitgegroeid tot een vijfkoppige band en hebben ze hun eerste band album ingeblikt. Op Always Hungry spat de energie en het enthousiasme ervanaf terwijl het er op de debuutep’s iets ingetogener aan toe ging. Met het titelnummer wordt de plaat geopend en daar worden we al onmiddellijk intens vrolijk van. Net als het naar de sixties en seventies ruikende All The Things waar de zon vurig van gaat schijnen. En als die zon dan toch schijnt, is er plaats voor een streepje reggae met het aanstekelijke Voices. Dan volgt het gemoedelijke Gen Z wat gewoon een top single is.
Bij Speak From The Heart gaat het tempo naar omhoog en krijgen we een aanstekelijke, melodieuze garagerocker terwijl in St Eve de reggae vibe regeert met een lekkere groovy baslijn. Don’t Ruin The Love is weer zo’n puur indiepoppareltje dat eigenlijk een klassieker zou moeten worden. Books is een song die The Kinks vergeten te schrijven zijn, gelukkig heeft Soft Boy het wel gedaan. Als The Beatles en The Beach Boys samen een nummer zouden geschreven hebben dan zou het klinken als Willow, wat een prachtig nummer is dit! Afsluiter Gloves On is dan weer een funky, goovy track met af en toe likje reggae en een redelijk stevig einde.
Soft Boy levert met Alway Hungry een knappe plaat af met veel variatie en alleen maar topsongs die de lente zo in huis halen.
