Er is ‘een grote’ ons ontvallen. Brian Wilson is namelijk dood. Kan natuurlijk iedereen overkomen, maar Wilson is another matter.
The Beach Boys! Ze kwamen uit de zon van Californië en leefden volgens foto’s uit begin de jaren zestig zo ongeveer op het strand om er met hun surfplanken de golven te berijden en haaien te ontwijken. Altijd fun fun fun, maar de waarheid is dat het niet waar is: enkel één van de vijf kon zwemmen, drummer Dennis Wilson, en die is dan nog verzopen ook.
The Beach Boys golden als het Amerikaanse antwoord op The Beatles en net als die vier uit Liverpool begonnen ze met covers tot die vier uit Liverpool een versnelling hoger gingen schakelen. Met eigen composities. Brian Wilson hoorde het allemaal aan, keek op de kalender en zag dat het inmiddels 1966 was. En maakte met zijn groepje (geen stranden meer te zien intussen) het meesterwerk Pet Sounds. En dat, lezers, is een plaat die iedereen hoort te hebben.
En net dan werd Brian Wilson gek. Nu was hij al niet mentaal stabiel, want toen Paul McCartney (van die vier uit Liverpool, weet je wel?) hem ging bezoeken, sloot hij de luiken van zijn huis en verschool zich onder een piano. Nu hebben The Beach Boys nog wel uit dromen gewrongen schoonheid gemaakt, maar Brian was wég. Wat de opvolger van Pet Sounds moest zijn, Smile, liet hij in de steek.
Pas 37 jaar later kwam Smile uit, en ondernam Wilson een concertreeks die hem overal bracht met op de eerste rij in Liverpool: juist, Paul McCartney. Het dient gezegd dat Brian Wilson één der meest getalenteerde songschrijvers uit de geschiedenis der songschrijvers was. Leg Pet Sounds nog eens op en huiver hoe mooi schoonheid kan zijn.
