Zware percussie, uitgepuurde emotie, hypnotiserende riffs, een portie rock-‘n-roll met ballen zo groot als kokosnoten, cirkeldieren en een blinker meisje… Het komt allemaal aan bod deze week in onze Luminous Belge. De artiesten die hiervoor zorgen zijn The 925, Fulco + Teletext, Brent Beukelaer, Hippotraktor en Mildreda.
Wat een band, wat een energie en wat een geluid! Die nieuwe band heet The 925 (een verwijzing naar de zuiverheid van zilver) en behalve Jorik Van den Bosch gaan ook Tomas Van Hove (gitarist en producer), Bram Baele (zang), Nick Maertens (bas) en Aaron Machtelinckx (drums) stevig loos op hun eerste ep.
Hun debuutplaat verschijnt later dit jaar en werd in The Johnny Green Giant studio’s opgenomen, met Rodrigo Fuentealba (Novastar, Gabriel Rios) als producer. De mixing en de mastering waren in handen van veteraan Jim Diamond (The White Stripes, Dirtbombs, The Sonics, …).
In hun eerste single Fake Love horen we The Doors meet The Sonics meet de Gentse Feesten meet een garage met meer afgedraaide olie op de vloer dan de woestijn in Irak na “Operation Desertstorm”. Vette gitaren, een stem met meer haar op dan een potje yoghurt dat acht weken half opgegeten in de koelkast heeft gestaan en een portie rock-‘n-roll met ballen zo groot als kokosnoten.
Toen Fulco met de dames van Teletext de studio indook, voelden ze meteen een klik. Geïnspireerd door een middeleeuwse songtekst maakten ze Cirkeldier Daniël. Het nummer gaat over een man die telkens weer dezelfde fouten maakt, tot hij in een staat van genade het licht ziet.
Mensen die Fulco al eens live aan het werk gezien hebben zullen de song wel herkennen aangezien het al een tijdje in zijn setlist zit. Cirkeldier Daniël is een aanstekelijke synthpopsong met een funky inslag. De dames van Teletext vullen Fulco perfect aan met hun vrolijke, heldere stemmen. In de outro muteert Fulco in een passionele Prince die zicht volledig geeft.
We moeten nog even wachten op het debuutalbum Heen Zonder Weer van The Radar Station frontman Brent Beukelaer. Op zijn solodebuut laat Brent een andere kant van zich horen met Nederlandstalig indie-muziek die tegelijk bekend maar ook verfrissend aanvoelt.
Het Blinker Meisje gaat over glitter kleren dragen, luisteren naar spacey disco uit de jaren ’80 en gebricoleerde tijdreis machines. Op deze song krijgt Beukelaer gezelschap van Cedric De Lat (Yves Paquet, Grand Pictrure Palace en JakeWalker) op trompet en bugel en Niels Van Heertum (Chantal Acda en Naima Joris) op euphonium. Ook al verwijst de tekst naar de jaren ’80 toch horen we meer de jaren ’60 in deze track. Iets in het nummer doet ons denken aan de begintune van Kapitein Zeppos (Living It Up van Bert Kaempfert). Het heeft dezelfde, vrolijke en zorgeloze vibe als deze klassieker waar je spontaan gelukkig van wordt. We moesten ook denken aan Het Land Van Maas en Waal van Boudewijn De Groot door de fanfare die op het einde door het nummer loopt.
Met de lancering van Manifest The Mountain, de opener van hun te releasen album Meridian (15 oktober), stuurt Hippotraktor onze indrukken meteen naar vergelijkingen met grotere bands, als Gojira en Meshugga… Hoewel hun geluid toch uniek blijft.
De clip van Manifest The Mountain is zeer indrukwekkend, met de band die speelt in een donkere, vochtige loods. Een filmische sfeer die de toon zet. Het lied walst meteen over de luisteraar, met zware percussie en hypnotiserende riffs. Sanders en Stefans zang bezorgen ons ijskoude rillingen, alsof ze een sneeuwlawine veroorzaken die van de berg komt gedenderd. Een beeld dat ooit als een goddelijke interventie verklaard werd. Dat is trouwens het thema van het nieuwe album Meridian, de 19e-eeuwse filoloog Max Müllers die religie in verband brengt met de vergoddelijking van natuurkrachten.
Vijfentwintig jaar na de start, treedt Mildreda opnieuw levendig naar buiten, met het nieuwe album I Was Never Really There bij het label Dependent Records. Gretig, rauw en vol van uitgepuurde emotie, voedt Dewulf met Mildreda zijn verlangen om geluid met sfeer te combineren. In vergelijking met de oude tracks van Mildreda, slopen er in dit album meer industrialelementen. De algemene sound krijgt daarmee – onder invloed van Jans intens rauwe vocals – ook een Nine Inch Nails-geluid mee, waar Trent Reznor himself jaloers op zou kunnen worden.
Dewulf liet eerder al weten dat hij zowat verslaafd is aan de sound van The Klinik. In Echoes horen we niemand minder dan Dirk Ivens (van The Klinik en Dive) als gastzanger. De haaks donkere beats laten onaardse elektrogeluiden kronkelen langs de stemmen, terwijl de dreunen echoën langs wervelend toetsenwerk. De contrasten zorgen voor het emotioneel breekbaar gevoel dat deze track meedraagt.
Veel luistergenot!
