Zoals zovelen heb ikzelf als jonge kerel eerder toevallig ergens in 1981 voor het eerst van De Brassers gehoord via de intussen bijna legendarische docu op de Nederlandse VPRO.
Het was een zootje ongeregeld uit het voor mij totaal onbekende Hamont Achel. Maar wat het bijzonder boeiend maakte: ze waren beïnvloed door punkbands zoals The Clash, The Damned, Fad Gadget e.a, en hadden besloten om zelf het heft in handen te nemen en (hoewel ze zelf over geen muzikale scholing beschikten) een eigen bandje op te richten.
Uit wat ik via de docu hoorde pastte hun donkere en koude doemmuziek perfect bij de toen geldende tijdsgeest van angst en pessimisme. Bovendien brachten ze als één van de allereersten bijna uitsluitend ook nog eens nummers in het Nederlands. Veel meer meer punk dan dat kon je als band bijna niet worden en mijn aandacht was dan ook onmiddellijk getrokken. En dat is nog steeds zo na 40 jaar.
Inderdaad reeds 40 jaar. De Brassers zijn immers één van de weinige bands die al zo lang een stempel drukken op de Belgische muziek- en punkgeschiedenis. Om dat te vieren en om de verdiende aandacht te geven bracht de band recent een meer dan mooi fotoboek uit dat wordt begeleid door een aantal boeiende, vaak ontroerende verhalen, anekdotes en interviews van onder andere Marc Didden, Stijn Meuris, Jan Delvaux, Brassers’ bassist Marc Haesendonckx zelf, Didi de Paris en de Nederlandse auteur Fred de Vries.
Uit de teksten blijkt dat “De ketters van het Vlaamse platteland” zoals ze worden benoemd in het boek, in al die jaren trouw zijn gebleven aan hun initiële imago: rauw, luid, maar… vooral echt.
“Ze stammen uit een tijdperk waarin alles mogelijk bleek te zijn ondanks (of dankzij) de angst en onzekerheden die toen heersten “ (dixit auteur Fred de Vries vanuit Kaapstad). Maar als je hen ziet op foto’s uit de hedendaagse periode of op een optreden, dan is het duidelijk dat deze jongens nog steeds zo zijn: trouw aan hun idealen.
Het boek geeft een mooie weergave van de muzikale geschiedenis van De Brassers. Het spreekt niet allen over de mooie momenten, maar ook de minder mooie, zelfs trieste dagen worden niet geschuwd. Zo is het eerbetoon dat bassist Marc Haesendonckx (“Haas” voor de vrienden) schrijft voor de intussen overleden drummer Eric Poukens (broer van zanger Marc) een absolute “conditio sine qua non” om te lezen.
En ook de foto’s zijn van niet de minsten. Het boek start met schitterende analoge foto’s uit hun beginperiode van fotograaf Francis Vos (RIP). Maar ook de vermaarde fotograaf Herman Selleslags mocht een bijdrage leveren. Voor de recentere periode van de Brassers werd gebruik gemaakt van foto’s van o.m. Alex Vanhee, Creeping Mac Kroki en Stephan Peleman, die op zich ook een aantal schitterende foto’s ter beschikking gaven.
Aan de hand van een reeks prachtige reeks beelden geeft dit boek, dat thuishoort in élke bibliotheek van een zichzelf respecterende muziekliefhebber, een boeiend overzicht over de evolutie van deze Belgische punkband.
Je ziet ze op een boeiende en meeslepende wijze evolueren van een bende jonge en verguisde snaken (“de schrik van Hamont volgens sommigen…) in de late jaren ’70 en beginjaren ’80 die zich willen afzetten tegen de toen geldende mentaliteit naar de wie ze nu zijn in de huidige band. Sommigen schommelen intussen rond de 60, maar nog altijd staan ze voor dezelfde waarden en normen, en nog steeds zie je dezelfde blik in hun ogen als in hun beginperiode.
Voor wie zich trouwens moest afvragen waarom ze op die leeftijd nog steeds de moeite nemen om al die energie te steken in live optredens raad ik aan om het laatste verhaal in het boek grondig te lezen.
Het verhaal is opnieuw van bassist Marc “Haas” Haesendonckx, en de titel luidt: “Moeder waarom spelen wij (nog)?”. Je moet het zelf maar lezen, maar ik licht alvast een tipje van de sluier: het bezorgt he(n)m een gemoedstoestand die voortdurend schommelt tussen behagen en storen.
En tenslotte geef ik nog een laatste reden om het boek aan te schaffen. Achteraan in het boek zit er een vinylsingle bij met vier onuitgebrachte liveopnames uit 1980, geproduceerd door het Berlijnse label Mauerstadtmusik. Het is dus een boek om te kijken, te lezen en te luisteren en dit voor eigenlijk een weggeefprijs van 20 euro.
Je kan een exemplaar van “De Brassers 1978-2018” bekomen bij:
– 72 Records, Zuidstraat Brussel
– Passa Porta, Dansaertstraat Brussel
– Coffee&Vinyl, Volkstraat Antwerpen
– FatKat Records, Vleminckstraat Antwerpen
– Vinylla, Sint-Kwintensberg Gent
– Boekhandel Limerick, Koningin Elisabethlaan Gent
– Bilbo, Ladeuzeplein Leuven
– CD & vinyl pick up shop Heusden-Zolder
– Static Shock Musik, Neuköln-Berlin
– Wool-E shop op een concert bij u in de buurt
– Onderstroom Records
De Brassers zelf kan je dit jaar nog live aan het werk zien op volgende data:
17/11 De Casino Sint-Niklaas
01/12 Sinners Day Genk
Het boek zal te koop zijn op beide concerten.
Via PM aan de Brassers kan je ook een exemplaar bestellen.
De verkoop gaat hard, dus wees er snel bij!
Manu Terneus & Ann Cnockaert
Omslagfoto copyright: De Brassers
