Had je drie jaar geleden aan de mensen van Whispering Sons gevraagd of ze het ooit tot het grote podium van de AB als hoofdact zouden kunnen schoppen, dan kan je er gif op innemen dat het antwoord een schuchtere neen zou zijn. Niet dat deze vechters daar geen zin in hadden, maar het soort muziek van deze vijf werd gewoon net iets te veel als niche beschouwd. Wat begon op een piepklein Gents labeltje is ondertussen gegroeid tot een act die mag wedijveren met de allergrootsten van dit land, en dan hebben we het over bands als Balthazar. Hoe dat komt? Laat ons naast de kwaliteit daar ook maar de kracht van mond-tot-mondreclame bijnemen. Toegegeven, de grote bal ging wel aan het rollen eens de radio besloten had om deze jonge wolven tijdens prime time te gaan draaien, maar meer dan een versnelling was het niet. Een andere reden, naast het feit dat deze band geen optreden uit de weg ging om zichzelf te exposeren, is het groeiproces. Wie kwaliteit heeft en dat wil tonen mag niet blijven stilstaan, en evolutie is wel het minste wat je van de Whispering Sons kan zeggen.
Vier jaar later en honderd recensies verder zijn we er nog steeds niet uit hoe we hun sound moeten omschrijven. Dat het aanschuurt tegen de duistere postpunk van de jaren 80 is een feit en een invloed die de band nooit onder stoelen of banken heeft gestoken. Maar het is meer dan dat. Met het herkauwen van het verleden kom je er niet, en kun je nog minder een jonge generatie aanspreken. Wellicht is hun populariteit te wijten aan het feit dat de Whispering Sons er als geen ander in slagen om angst en schoonheid in één muzikale term te duwen.
Iets meer dan een jaar geleden stond de Whispering Sons na hun Rock Rally-overwinning voor een tweede keer in de AB. Het verschil met toen en nu? Een jaar geleden was het in de AB-Club gevuld met fans die wilde zien hoe hun favoriete groep met hun debuut Image was geëvolueerd, 365 dagen (of iets meer) later worden ze op handen gedragen. Fenne was overduidelijk geëmotioneerd, je zou voor minder als je ziet dat de droom waar je jarenlang voor hebt geknokt waarheid is geworden…
Een verjaardagsfeestje dus, al was het maar omdat in Brussel een hoofdstuk werd afgesloten en dat de band verder moet met een nieuw avontuur, de tweede plaat dus. Waar menig band op veilig zou spelen en de fans voor brood en spelen zou voorzien, werd in de Brusselse rocktempel wederom een uitdaging. De hits werden natuurlijk gespeeld, zelfs Insights haalde tijdens de bis nog eens de setlist, maar er waren ook opvallend veel nieuwe nummers aanwezig waar het publiek niet vertrouwd mee is. Zoiets blijft altijd een risico, maar het toont nog maar eens dat dit band is die niet op zijn lauweren wil rusten en steeds op zoek gaat naar vernieuwing. We zegden het al, de sleutel die leidt naar het succes…
De opener was meteen een nieuwbakken nummer. Fear. Wie zijn twijfels heeft hoe het nu verder moet na dat overdonderende succes, mag op zijn beide oren slapen, Whispering Sons zal je nooit kunnen onderbrengen tot feelgood-muziek. Meteen viel de zelfzekerheid van de leden op en ook hoe sterk deze band op elkaar is ingespeeld. Dit is een band met zelfvertrouwen, en dat merk je iedere seconde. Ook het feit dat de band alsmaar luider wil spelen met diep doordringende bassen, maar als je voor één band je trommelvliezen naar de haaien wil helpen dan is het voor de Whispering Sons.
Fenne, zoals altijd in een spierwit pak, zocht naar woorden, maar vond er geen, behalve dat “het zot is”. Hoe timide ze vanop afstand lijkt, hoe intenser de frontvrouw op een podium is en het blijft een raadsel hoe deze jonge vrouw haar stembanden nog niet aan flarden heeft geschreeuwd, want iedere noot is er één van intense emoties. Maar Whispering Sons is meer dan die band met die bijzondere frontvrouw (of de boze turnjuffrouw zoals ze op datzelfde podium tijdens de Rock Rally door Luc Janssen werd aangekondigd), achter haar (of beter naast haar) staat een resem muzikanten die hun instrumenten door en door kennen en je daarmee de meest diverse (vaak duistere) hoekjes laten zien.
Bij Hollow gaf Fenne aan dat het er bijna op zat. Mooie liedjes duren nu eenmaal niet lang, en dat is waarschijnlijk het enige cliché die je bij Whispering Sons kan verzinnen. Het parcours dat deze jonge band heeft afgelegd is niet meer dan een voorbeeld voor anderen en stoelt op geloven in je zelf (en natuurlijk buiten jezelf kunnen uitblinken). De nieuwe nummers gaven aan dat er nog veel moois zit aan te komen (en vooral anders!) en de rest bevestigde gewoonweg wat we al lang wisten, alleen leek het in de AB iets meer surrealistisch, maar sowieso realistisch.
Hoogtepunten? Neen waren er niet, simpelweg omdat er geen laagtepunten waren. De oerschreeuw die eindigde op Waste kreeg nog een intens vervolg tijdens de bisronde. Een oud nummer kondigde Fenne aan. En ja, Wall heeft ondertussen al vier jaar op haar teller staan, net als Insights waarvan je als fan hoopt dat het nooit uit de set zal geraken. Het optreden werd afgesloten met een song die wij al eens als Insights 2.0 durven te verkopen. Niet omdat de songs op elkaar lijken, wel omdat No Image net als Insights je met het donkerste uit jezelf confronteert. Een krop in de keel, maar de tonen van de dj die ons met A Far l’amore Comincia Tu van Raffaella Carrà naar de AB-club voor paper hats joeg, gaf aan dat het leven zijn verdere gang gaat, alleen is het zonder Whispering Sons een pak minder mooi. Nu is er de verdiende rust, hoewel iets ons influistert dat ze al volop bezig zijn aan die volgende grote stap…
