Van enige recuperatie was geen sprake. Na te weinig slaap en te veel adrenaline waren we opnieuw present in de Trix voor de tweede dag van We Are Open met een goedgevuld programma dat alleen maar uit Belgische muzikanten bestaat. Later op de avond sprak drummer/zanger Pepijn Vandaele van Divided zijn waardering uit voor de liefde én diversiteit binnen de Belgische muziekscene. Woorden die wij graag herhalen…
Veel te vroeg geprogrammeerd naar onze goesting was The Rats. Voordeel is dat je meteen begint met een knaller, nadeel is dat je ook onmiddellijk één van de beste acts van de dag achter de kiezen hebt. De band, afkomstig uit Gent, is bij liefhebbers van het betere gitaarwerk de talk of the town, zoals dat heet. Reden daarvoor is het fantastische debuut Disco To Disco én hun ijzersterke live-reputatie, die in Antwerpen nog maar eens werd onderstreept – en dat allemaal om vijf uur ‘s middags! De band steekt zijn bewondering voor Britse postpunkbands zoals Gang Of Four of PiL niet onder stoelen of banken. Niet alleen qua sound, maar ook qua attitude. Frontman Emile Dekeyser staat op het podium als een gedroomde hybride van IDLES-frontman Joe Talbot en een Duracell-konijn dat eindeloos lijkt opgeladen. Old Flames was meteen het eerste nummer dat luidkeels werd meegezongen in Trix. Hoogtepunt van de dag? Zo goed als…
Ontdekking van de dag? Die was er zeker, en de trofee ging zonder twijfel naar het Brusselse trio Sunchaser. Het trio houdt zich online wat op de achtergrond, net zoals ze dat live doen. Maar wat een heerlijke sound! Noisepop die flirt met shoegaze, prachtig afgewerkt met de prachtige vocals van Camilla Peeters. Er werd wel een foutje gemaakt, maar dat maakt het net zo charmant. Mix Nirvana en Slowdive, aangevuld met jeugdig enthousiasme, en je hebt Sunchaser. De band heeft een ep die je kan vinden op hun Bandcamp. Uitchecken en wat ons betreft een band die we meermaals op een podium willen zien.
In Venster – het kleinste zaaltje van Trix – was Gone Icon aan zet, maar door de overlapping moesten we een keuze maken. En hoe later op de avond, hoe meer het ook een kwestie werd van een plekje veroveren, want net zoals op de eerste dag was het bakje vol. Op naar de Club waar TJE stond. Een van de vele Mayway Records-bands die die dag speelden. Sinds ze de derde plaats van de Rock Rally veroverden zijn ze één van de lievelingen op onze pagina’s geworden en daar zit de innemende stem van frontvrouw Lindy Versyck voor veel tussen. Samen met Melvin Slabbinck en Klaas Leyssen zorgen ze voor breekbare electronica-pop waarin ook wel wat triphop zit waardoor het logisch is dat er reeds vergelijkingen waren met Portishead. Opvallend en genoteerd is dat het drietal in een bomvolle zaal stond en dat je een speld kon horen vallen. Als je dat kan op een festival, dan zijn alle andere woorden overbodig en heb je indruk gemaakt.
Enkele minuten na TJE weerklonk aan de andere kant van de zaal de electropop van Affaire. Michiel Ritzen en Nick Caers, normaal drummers, kwamen er hun ep Internal Swing voorstellen met een geluid dat af en toe wel doet denken aan de speelsheid van Soulwax. Goed teken dus.
Soms heb je van die artiesten die zonder introductie al lopen als een trein. Jean Valery is zo’n artiest. Het helpt natuurlijk als je op je cv hebt staan dat je ook bij blackwave. zit, maar wat een geluid zette de Antwerpenaar en zijn band neer in Trix! Soulpop waarin zowat alle andere denkbare genres zitten. IJzersterke songs en een performance die geen seconde verveelt. Later deze week verschijnt zijn debuut MY ALBUM RELEASES FEB 14TH!! en het mag een zekerheid heten dat je nog heel veel van de man zal horen.
Muzikanten met een Sonic Youth-T-shirt – zelfs met afgeknipte mouwen – hebben bij ons altijd een streepje voor. Niet dat Beatrix een verrassing was, want sinds we dit vrouwentrio aan het werk zagen als support act van Eosine zijn we weg van hun no-nonsense female noisepop met invloeden van zowel Delta 5 als Bikini Kill. De drie staan er wat nonchalant bij, want hun muziek is te nemen of te laten. Zo trekken ze er zich geen jota van aan om hun set te beginnen met experimentele noise die Kevin Shields kon bedenken om wat later te ontploffen in heerlijke indiepop inclusief oorwurm Love For Sale die zelfs zonder bas meer dan aanstekelijk klonk!
Het gangpad stroomde vol voor de verrassingsact Lil Alia en DJ Flexwerk. Linde Notenbaert rapte erop los en wist voorbijgangers moeiteloos te doen stilstaan om te luisteren.
Jammer dat we Benni moesten missen, maar zo gaat dat nu eenmaal op een festival. Ook bij DIVIDED was het drummen voor een plaatsje om iets van de band op te vangen. De West-Vlamingen zijn al lang geen onbekenden meer op Luminous Dash en mochten voor iedere release rekenen op onze omhooggestoken duimen. Als je weet dat hun materiaal op DUNK! Records zit, snap je ook onmiddellijk dat dit lawijt is. Wij vergeleken hun sludge-noisepop al met amenra en daar zal het duistere kantje wel één van de redenen van zijn. Vraag ons niet waarover werd gezongen, wel dat het intens klonk.
De prijs van durf – niet dat die werd uitgereikt – gaat naar Dienne Bogaerts, of kortweg Dienne. We kennen haar natuurlijk van Lili Grace en Faces On TV en haar solo-project. Opgemerkt door Nicolás Jaar die haar album Addio uitbracht op zijn label Other People. Met een resem instrumenten en experimentele soundscapes creëert Dienne haar eigen wereldje waarin zelfs gastvocalen van een sopraanzangeres een plek krijgen. Dienne trok zich niets aan van muziekwetten – niet dat die bestaan – en liet de volle zaal genieten van haar meeslepende geluid, dat zowel het rouwproces verkent als de spanning tussen natuur en technologie, zoals op haar laatste album Conducturis.
Het siert We Are Open dat er ook aandacht is voor echte undergroundmuziek, Plexi Stad bijvoorbeeld. Vier mannen uit Antwerpen die vorig jaar op Leffingeleuren stonden en hun ding mogen doen op Belly Button Records. Ze zien er niet alleen uit alsof ze jaren ’80-videoclip zijn ontsnapt, maar ze klinken ook zo. Net zoals The Rats zijn ook bij hun onmiskenbaar de klassieke Britten de grote voorbeelden. Zelf dachten we aan The Undertones, Buzzcocks en – mocht u ze kennen – The Adverts. Poppunk dus en met bravoure gebracht!
We Are Open maakte nog maar eens duidelijk dat er geen grenzen zijn. Geen muzikale en zeker geen geografische, want ook over de taalgrens wordt er kwaliteit geleverd. Kregen we op de eerste dag nog Franstalige hiphop, dan werd de tweede dag er één voor Eosine. Afkomstig uit Luik, maar dankzij label Mayway Records ook een beetje Vlaams en daarom gelukkig ook te zien op Vlaamse podia. Eerder fluisterde frontvrouw Elena Lacroix ons toe dat de show in Antwerpen hun grootste tot nu toe in Vlaanderen was. Van zenuwen was geen sprake; de Luikenaars deden gewoon hun ding en overtuigden het publiek met kwaliteit. Door de overvolle zaal kon Elena deze keer niet het publiek induiken zonder ongelukken, maar het podium was van haar. Noem het shoegaze of dreampop, wij noemen het samen met The Rats het hoogtepunt van de tweede dag van We Are Open.
Van rusten was geen sprake, want amper een paar minuten na Eosine zorgde CRACKUPS ervoor dat de Trix net niet gesloopt werd. Vreemd dat dit poppunkinstituut dat reeds actief is – weliswaar met een pauze – sinds 2007 nog voorgesteld moet worden op een showcasefestival. Anderzijds is het maar goed ook, want deze bende uit Grobbendonk verdient meer dan een cultstatus.
