Openingsuur Kultuur in Leuven om het academiejaar in stijl op te starten. Met andere woorden een zeer jong publiek vanavond. Voor de gelegenheid zakte Olivier Symons, met zijn Warhola af naar het Depot. Het voorprogramma werd verzorgd door de Hasseltse Ruby Grace met haar mix van dansbare, kitscherige electropop en soul.
We zagen Ruby Grace begin dit jaar al eens aan het werk bij Inuit in de Zwartzusterkapel en toen waren we niet helemaal overtuigd. Een herkansing dus vanavond. Aan de intro is niet veel veranderd: donkere achtergrond, blauwe spots en een dreigende synthbeat met kinderlijk gegiechel van Louise Vanoppen oftewel Ruby herself. Nieuw is de backdrop in de vorm van een filmpje met animatiefiguurtje van Ruby Grace die ronddraait op een vinylplaat. Leuke gimmick maar voor ons bevestigt het vooral de Barbie-attitude de rest van het optreden. De vette bas, pompeuze drums en zanglijn in het openingsnummer zorgen wel voor een pittige start maar de Lana Del Rey-cover Cola is een gemiste kans. Vocaal zijn we ook niet echt onder de indruk op dit nummer. Ruby lijkt meer op een catwalk te lopen dan op een concertpodium. De gedoodverfde vergelijking van haar stemkleur met Amy Winehouse ebt weg door al de randanimatie en te weinig focus op de stem.
“Enjoy. Give it up for my band.” Haar bindteksten zijn nogal onsamenhangend, kinderlijk en grotendeels in het Engels wat het nogal ongeloofwaardig maakt. De overdreven vogue-poses, haargestes en het heen en weer gehuppel, gaven ons vanavond het gevoel dat de jonge zangeres soms iets teveel met zichzelf en haar imago bezig is en iets te weinig met haar publiek en de muziek zelf. Lipgloss en Glitter kunnen onze teleurstelling een klein beetje goedmaken maar het is vooral het laatste nummer waarbij de jonge popzangeres toont wat ze in haar mars heeft. De titel moeten we jullie helaas schuldig blijven. In elke geval is het een uitnodigende, doorleefde song waarin wat r&b, soul en rap verweven zit. De jonge Hasseltse laat haar pose varen en voor het eerste deze avond voelen en beleven we de muziek ook echt. Een bescheiden tip van onzentwege: zo snel mogelijk uitbrengen en graag meer van dat. We zijn na een tweede live optreden nog steeds niet echt overtuigd. Wel van het talent en het groeipotentieel maar niet helemaal van de live uitvoering. Derde keer goede keer?
Na een afwisselend saai en grappig discours van de vice-rector van de K.U.Leuven is het de beurt aan Warhola. Aan het applaus bij opkomst van de frontman is het duidelijk dat het jonge publiek voor Oliver Symons en band gekomen is. Gehuld in een oversized vest en hemd en iets wat op een broekrok lijkt, betreedt Symons pretentieloos het podium. Met Limit zet hij onmiddellijk de toon. Een heerlijk zwoele, lome beat die we voelen bonzen in onze borstkas en die zich langzaam verspreid over de rest van ons lichaam. Wat een lekker gevoel. Een meer funky, hiphopvibe wordt ingezet met de blitse babybaby-samples in Glow terwijl het mooie, dromerige Drive voor de rustige, romantische noot zorgt. Het vrouwelijke publiek vindt dit duidelijk allesbehalve erg. Er wordt lustig heen en weer gewiegd.
Het poppy Drifting bezit een hoog Bieber-gehalte. Normaal gezien niet echt ons ding, maar er heerst zo een enthousiaste ambiance in Het Depot en de gitzwarte, beukende bassen zorgen ervoor dat stilstaan of jammeren geen optie is. Aim High is dan weer de perfecte r&b-track die schouders en heupen in werking zet zonder veel erg. Jewels is een pareltje. De dubbele drums maken het verschil en zorgen voor een groots, copieus geluid waardoor de song live nog intenser en meeslepender klinkt. We laten het ons welgevallen en genieten van dit kleinood. De donkerrode belichting benadrukt het dramatische effect van het mystieke Lady met de fulminerende kickdrums en trapbeat en mist z’n uitwerking niet.
Het moet niet altijd een overdaad aan beats en synths zijn, bewijst Symons als hij voor het eerste bisnummer alleen achter zijn piano staat en een beklijvende versie van Summer brengt. Het is oorverdovend stil in de zaal en we worden betoverd door die prachtige stem. De zuiverheid en toonvastheid waarmee Symons zingt is indrukwekkend. Het hoge tempo van toonaardwissels leek ons live immers niet zo evident. De Antwerpenaar rijdt naar onze mening een foutloos parcours en blijkt ook live over een zuivere, krachtige en veelzijdige stem te beschikken zowel in de hoge kopstem als in de lage tonen. James Blake en Oscar& The Wolf zijn qua stemtimbre en vibe nooit veraf. Look At Me roept het publiek. Wij vragen, Warhola draait. Weliswaar zonder Glints en Tessa Dixon. Symons neemt de rapsolo voor eigen rekening en we moeten toegeven dat hij dit op verdienstelijke wijze doet. De man is duidelijk van alle markten thuis en sluit hiermee deze meer dan geslaagde avond met klasse af.
Naast ons horen we enkele dames geestdriftig zeggen dat ze wat schrik hadden dat het live op niks zou trekken maar dat het keigoe was! Een sfeervolle avond vol vette, dansbare beats, krisperige electropop, opzwepende drums, dromerige pop, bakken charisma, subtiele moves en een weelderige stem waar menige artiest jaloers op zou zijn. Warhola in een notedop.
