In 2020 was het debuut van Jeremy Thomas McRae Blackall, die we allemaal beter kennen als Tom McRae, exact 20 jaar jong. De Britse singer-songwriter met de gouden iele stem zou dat vieren met een heuse tour. En toen kwam Covid. Dinsdag 4 oktober 2022, op de eerste halte van de tour in ons land dankte McRae het publiek in de hopeloos uitverkochte Rotonde-zaal van de Botanique om zo lang geduld te oefenen, om de tickets te houden, en om zich te herinneren dat ze die tickets gekocht hadden. “Want, we worden allemaal, wat ouder, niet?”
Hoe zouden we dát vergeten zijn, Tom? Geen publiek dat de troubadour uit Essex en diens donkere folk zo op handen draagt als de melomanen in dit landje. Het mag gezegd want het is waar. En de liefde is wederzijds. McRae trakteerde de Botanique dan ook gul op een behoorlijk pakkend, bekoorlijk en beklijvend concertje. De set was, hoe raad je het, vooral gebaseerd op het imposante debuut van McRae, aangevuld met andere donkere parels van de sympathieke bard, waarbij de kippenvelmeter steevast in het rood ging.
Vooraleer McRae aan zijn rondje publieks-verwennerij begon, mochten we kennismaken met Lowri Evans. Gezegend met een krachtige stem, soms met net iets te veel vibrato, begeleidde de zangeres zichzelf op akoestische gitaar, de stemproblemen met die gitaar tussen de nummers door haalde wat vaart uit de show, maar daar gaan we het niet over hebben. Evans werd vergezeld door gitarist Lee Mason. Liedjes als Shining en Deep Inside klonken misschien iets te braaf en gewoontjes, met de erg doorleefd gezongen Welshe traditional Cariad mwyn was dat plotsklaps vergeten. She’s A Lover, een ode aan haar mama, die er naar verluidt niet echt blij mee is; was echt knap. De mama zou fier moeten zijn, Lowri! Evans maakte samen met Tom McRae in 2020 het album Only Skin. Daaruit bracht ze Hold On, waarbij Mason de McRae-zangpartij voor zijn rekening nam, en Eddie. Aangename kennismaking met Evans, ondanks een teveel aan vibrato dus, en aan het songmateriaal is nog wat werk…
Eerlijk waar: eigenlijk kunnen we ons alleen maar enorm indrukwekkend pakkende en intense concerten voor de geest halen van Tom McRae. En het was verdorie al van mei 2007 geleden dat we de zanger aan het werk hoorden. Toen was dat in het Koninklijk Circus. Veel meisjes-gegil in de zaal toen, die meisjes zijn nu allicht volgroeid tot wat rustigere jongedames want we hebben dinsdag niets van dat gegil gehoord.
Vanaf het moment dat McCrae en diens ‘brothers in arms’, de twee Olli’s, cellist Oliver Kraus en toetsenist Olli Cunningham, klokslag negen uur het podium betraden, hing er pure magie in de lucht. Meteen kippenvel bij een wonderlijk mooi You Only Disappear om, amper bij positieven gekomen dan een ronduit subliem For The Restless in je maag gesplitst te krijgen. Slik! “So for the restless, not the peaceful sleeper. This song’s for you. And for the faithless, not the true believer. This song’s for you”. Of we, half met een krop in onze keel, stilletjes meezongen? Check!
Wanneer terecht veel en lang applaus eindelijk uitstierf werd een bloedmooi Walking 2 Hawaii, met heerlijke celloklanken an Kraus, gebracht. Oh! En dan!!! Aha-erlebnissen alom. Vanzelfsprekend herkende elkeen in de zaal End of the World News (Dose Me Up) van bij die eerste noot. Applaus, een beetje zuinig gejuich. “Come’ on you can do better than that” riep McRae, die ons ook tot meezingen noopte. Dat bleek geen enkel probleem.
Vier songs ver in de set en het was al een groot ongelooflijk feest. Tom die de sterren van de hemel zong, met een volle Rotonde als meerstemmig koor. Machtig toen McRae, de zaal in de twee verdeelde, waarbij de ene helft van de zaal het stukje “Dose me up, once is not enough, I can still see the ground. I’m from this high rised view looking down, I’m not the one wasting my time” zong en en de andere helft/of en Tom “This is the end of the world…”. Zalig!
En zo waren we gekomen aan het traktaat uit het debuut uit 2000. You Cut Her Hair klonk ronduit subliem, met die cello van Kraus die voor de nodige dramatiek zorgde, subtiele keys van Cunningham, dat fenomenale stemgeluid van McRae, al de hele avond een zegen. En hoe hard door merg en been ging dit? “But I will find you still, move in for the kill. You cut her hair…”
Nadat McRae kort het woord nam, het verhaal deed over de geplande tour in 2020, maar ook ons bedankte voor de voorbije 23 jaar en de muzikanten voorstelde, was het tijd voor nog enkele fraaie salvo’s uit het debuutalbum. Zo kon een swingend en krachtig A & B Song niet ontbreken, gevolgd door de ingetogen kunstwerkjes Draw Down the Stairs en Sao Paulo Rain, met een weerom machtig cellospel van Kraus.
Ingeleid door het verhaal over hoe hij een interessante singer-songwriter leerde kennen op een ‘songwriters-retrait’, besloot McRae om ook een nummer uit Only Skin te spelen. Lowri Evans en Lee Mason namen de plaats in van Kraus en Cunningham en het trio bracht High and Lonesome.
McCrae riep de Olli’s terug en het trio bracht, met zijn drieën knus bij elkaar voor één microfoon, een intimistisch Streetlight. Wanneer Kraus even de tekst, fout had, “was het nu ’touch’ of ‘love’…?”, haalde McRae zijn tekstboek – “toevallig vanavond te koop”, grapte hij – boven.
Wanneer het trio een krachtig Silent Boulevard door de zaal stuwde, daagde het ons nog niet. Maar wanneer de heren een lichtjes fenomenaal Mend Your Heart, één groot episch kippenvel-momentum, op ons loslieten, groeide het besef dat de finale was ingezet.
Een subliem One Mississippi bleek daadwerkelijk en onverbiddelijk de laatste song in de set, met een oorverdovend applaus, gejuich, gegil – ja, dan toch! – als besluit. Of wat dacht je? Een zichtbaar tevreden Tom McRae, die ons ongetwijfeld nog meer had willen gunnen, meldde dat ze nog net tijd hadden voor eentje. Allicht diende de curfew gerespecteerd, an sich niet erg op een avond met een net begonnen treinstaking, trachtten we onszelf nog te troosten.
(maar toch!)
Troost en blijdschap waren ons deel met het overheerlijke ’toetje’ dat McRae voor ons in petto had: een adembenemend mooie vertolking van The Boy with The Bubblegun. Mama mia! “If words can kill I spell out your name…”. Wow. Tom McRae stuurde zijn publiek met een flinke krop in de keel, donkere parels die zich in de oortjes hadden genesteld en een gelukzalig gevoel naar huis. Het leven kan mooi zijn!
Of wij volgende keer weer van de partij zijn? Check!
