We hadden wel te doen met Tamara Lindeman die tussen de mooie popparels die ze ons schonk af en toe in een fikse hoestbui uitbarstte. Vooraf, via de sociale mediakanalen alsook bij het binnenkomen van de zaal werd het publiek gevraagd om tijdens de show van The Weather Station toch een mondmaskertje te dragen. Tamara hoopte zo niet nog zieker te worden in een volgepakte Rotonde; of ons niet aan te steken, wie zal het zeggen. Maar aangestoken zijn we, of toch onze oortjes: al is dat dan door veel schoonheid en zalvende geluiden waarop The Weather Station ons gul trakteerde. Voorwaar geen straf…
Vooraleer The Weather Station zou aantreden was het podium voor Aoife Nessa Frances. Deze Ierse kwam Land Of No Junction, haar debuutalbum, presenteren. “Ik ben van Dublin. Spannend hoor, dit is mijn eerste keer in Brussel, en de eerste van een reeks shows die ik mag spelen als support voor The Weather Station!”, aldus enthousiaste Frances. Zichzelf begeleidend op gitaar en met de muziek, effecten en loops die ze uit een doosje toverde, wist de Ierse te imponeren met mooi, soms lijzig, en altijd warm stemgeluid, waarmee ze moeiteloos de zaal vulde. Soms dachten we aan een jongere versie van Margo Timmins (The Cowboy Junkies). Met het nog kleine songarsenaal, wist de zangeres de dan halfvolle Rotonde voldoende te overtuigen. Het songmateriaal kan misschien nog dat tikkeltje beter, aan potentieel alvast geen gebrek. Om in de gaten te houden dus deze Aoife Nessa Frances.
Tegen tien voor negen liep De Rotonde helemaal vol, en wie gezellig neerzat op de trappen, stond best recht wilde hij of zij ook wat zien van de show die zou volgen. Want het was tijd voor The Weather Station!
Even over negen liepen vijf muzikanten het podium op, van Tamara Lindeman voorlopig geen spoor. Maar die bleek gehurkt te zitten vooraan. De band zette een knap en sfeervol smooth en jazzy Wear in, Tamara hadden we ondertussen gespot, laverende over het podium, gehuld in een heus kostuum. Het volgend bitterzoete salvo was Loss. Prachtige keys, subtiele bas en percussie, prachtige klarinet- en saxpartijen, en natuurlijke Lindemans zoetgevooisde zachte stemgeluid waren ons deel vanaf dan. En het was echt genieten.
Alvorens een machtig Seperated in te zetten, besloot Lindeman het woord te nemen. Hilariteit alom wanneer ze dan tegen de microfoonstandaard begon te praten, met de microfoon nog in haar hand. Ze kon er zelf goed om lachen. Lindeman dankte ons voor het dragen van een mondmasker. “I know it’s not a thing anymore, but I have this terrible cold, and I really want to finish this tour”. We zagen heel wat mensen alsnog dat maskertje opzetten, terwijl een subliem Seperated dan door de zaal klonk.
Wanneer de zangeres de volgende song moest onderbreken omwille van een hoestbui zei ze haast verontschuldigend: “Het voelt vreemd om in deze tijden te hoesten op het podium, sorry!”, om vervolgens gewoon de draad weer op te nemen en het publiek lustig verder te verwennen met veel schoonheid. Bijvoorbeeld mits het prachtige Way It Is, Way It Could Be (uit Loyalty, 2015) of een subliem Stars dat op How Is It That I Should Look At The Stars, de gloednieuwe plaat, prijkt, door Lindeman aangekondigd als ‘onze pianoplaat’. Instant kippenvel was ons deel. Maar dat geldt minstens zo hard voor To Talk About, ook uit het nieuwe album, opgespaard voor de bisronde.
We zaten er stiekem op te wachten en werden meer dan goed beloond. Want wat een fenomenale versie van The Robber, zeg! Die zalige sax, dat hechte spannende ritme, die sfeer, Lindemans stem. Maar ook die andere heerlijke single zat in de set: Atlantic klonk lekker swingend, funky zelfs! En dan was er die feeërieke perfecte pure pop die Parking Lot is; onweerstaanbare melodie en feelgood-vibes, een fluisterende en zalvend zingende Lindeman. Of we dat refrein zachtjes meeneurieden? Zeker wel! Dit trio was zeker een piek in een sowieso al erg sterke set.
Eigenlijk werd er vooral geput uit Ignorance (2021) en minder uit het meer ingetogen nieuwe album. How It Is That I Should Look At The Stars leent zich dan ook meer voor een intieme setting. Maar goed: dit is dan ook de Ignorance World Tour. Lindeman heeft dus alweer een nieuwe plaat klaar ondertussen. Misschien moet Tamara nog maar eens terugkomen, met die intiemere formule. Of twee sets spelen, zo kunnen ook haar muzikanten opnieuw schitteren.
Ondanks haar verkoudheid, met soms erg fikse hoestsalvo’s, redde de zangeres zich erg goed. Haar fraaie stemgeluid overleefde het wonderwel, het sterke songmateriaal en haar uitstekende band deden de rest. The Weather Station zette een beklijvend mooie set neer, voor een meer dan dankbaar publiek. Ook wij zeggen graag: dankjewel!
facebook • instagram
