Noem ze maar zonder schroom onze eigen variant op zowel The Clash als Rolling Stones, Willy Willy is dan de Vlaamse Keith Richards, Guy Swinnen een incarnatie van Joe Strummer en Neil Young. Drumt er iemand zoals Franky Saenen, Franky natuurlijk. Uiteraard hebben we het over The Scabs die door het land touren met hun Forty Years tour.
Van de drie uitverkochte avonden op rij in Het Depot in Leuven, koos Luminous Dash voor de eerste; donderdag 31 januari. We lieten ons de originele, soms gedurfde herwerkingen van sleutelsongs uit 40 jaar The Scabs veelal welgevallen, alsook de leuke verrassingen…
Met een flinke greep uit 40 jaar The Scabs bezocht de band zowat alle albums en de groep koos voor een semi-akoestisch opzet, al werd er heus wel een flink potje gerockt. In dit opzet was de keuze voor de line-up van de Ways of a Wild Heart Power Off-tour logisch. Stichtende leden Guy Swinnen (zang, gitaar en bluesharp) en Frankie Saenen (percussie en zang) lieten zich ook nu bijstaan door Geert Schuurmans (bas) en multi-instrumentalist David Piedfort, heer en meester op zowat alle snaarinstrumenten. Met Patrick Cuyvers als welgekomen aanvulling op toetsen. David Piedfort nam ook veel van Willy Willy’s partijen over, de dappere Scabs-gitarist, die ondanks diens zware ziekte, toch een paar nummers meespeelde met de band in de eerste set. Op handen gedragen en aangemoedigd door de fans. Een heel schoon moment, je zag dat Willy van die geste genoot. Hoe moeizaam ook, Willy liet zijn gitaar geweldig gelden, speelde die onsterfelijke slide-riff van Crystal Eyes en zorgde met het door hem gezongen Messa Boogie Feedback, een ode aan zijn gitaarversterker, voor een van de verrassingen (en een van de live-debuten) van de avond. “De enige Scabs-song die niet door mij gezongen is” had Guy Swinnen daarover gezegd.
Een andere verrassing zat al vooraan in de set, wanneer de band met een pakkende versie van Tracey (uit Jumping the tracks) uitpakte. De song maakt zijn live-debuut op deze tour. Erg goed gedaan, met de zuinige percussie van Saenen, een prachtig zingende Swinnen en die mooie koortjes door Piedfort en Saenen.
De volledig herwerkte versies van de oude punksongs waren best ‘gewaagd’. Het was wennen aan die lome jazzy versie van Matchbox Car, die de eerste set opende, maar het werkte wonderwel. De ‘ourgh’-oerkreet uit 1983 zat er nog wel in. Ook het nu haast funky So Called Friends kon uiteindelijk bekoren. Sterk! “Vroeger waren we punky, nu doen we het funky” wou Swinnen daarover kwijt. Maar het werkt niet altijd, Guy. Is This Life? moet echt een punk-nummer blijven en verliest alle kracht en betekenis in de huidige versie. Als je het ons vraagt toch. “Dit was nooit een single maar een favoriet vooral van de fans van ons hardere werk”, kondigde Swinnen Medicine Man aan, zeker ook krachtig akoestisch, maar wij hebben toch net ietsje liever dat elektrische jasje dan. Zo horen we ook nog steeds het liefst de naar hardrock neigende versie van Crimewave. Maar de haast country-aanpak van deze song die “voorliefde van The Scabs voor slechte vrouwen etaleert”, dixit Swinnen, rockt ook en mag er absoluut zijn, zeker met die slide van Piedfort. Diezelfde slide zat ook in het knappe Low Tide, een ‘politiek’ lied over klimaatverandering dat Swinnen aan de jeugdige klimaatbetogers opdroeg. Wat Piedfort betreft: als Willy Willy de Vlaamse Keith Richards is, dan moet hij het Vlaamse antwoord op David Lindley zijn, -ook goed op slide, maar vooral ook meesterlijk multi-instrumentalist- zeg dat wij het gezegd hebben!
Voorafgegaan door een oceaan aan Doors-achtige toetsenpartijen en gespeeld in een ander metrum, duurde het even eer we een Hello Lonesome herkend hadden. Machtig! Dat Crystal Eyes en Willy’s eigen Messa Boogie Feedback tot de hoogtepunten behoorden, kon je vast al raden uit bovenstaande. En ook in Stay schitterde hij. Bij Lou Reeds Rock And Roll Heart kon Willy weerom voluit gaan en ‘scheuren’ op zijn gitaar, in fraai samenspel met Piedfort. Zo jammer dat hij de feestelijke finale die Robbin’ The Liquor Store was, voorafgegaan door een Ry Cooder-achtige slidegitaar (Piedfort, jawel!) moest missen. Zelfs groeten zat er niet mee in en we vernamen dat hij voorlopig te zwak is om aan de eerstvolgende shows deel te nemen. Vrijdag en zaterdag zong Swinnen het nummer van Willy Willy en de band liet het filmen en plaatste het op sociale media met de boodschap: “Here’s to you, buddy!”.
Meezing-momentjes waren er ook. Natuurlijk zong de zaal met veel gemak Don’t You Know, Nothing On My Radio, het hitsige She’s jivin’, waar een flard Sympathy For The Devil ingesmokkeld werd, mee. Ja, ook Hard Times en bij het volledig herwerkte I Need You dat de tweede set besloot, ging Guy Swinnen de beminde ‘Scabsgelovigen’ voor in samenzang. De heren mochten wat gerust wat lager zingen dan de dames.
Dé revelatie van de vorige theatertour was een broeierig en ronduit beklemmend Better Off Without Me, met zwaar aangeblazen orgel en Guy die de longen uit zijn lijf zong. Dat wordt op deze tour gelukkig overgedaan. In Leuven was dat weerom een indrukwekkend slotakkoord. Ook nu kippenvel aan de lopende meter. Slik!
The Scabs’ verjaardagstournee is een feest aan muzikaliteit. De leuke anekdotes, sappig verteld door Swinnen, krijg je er gratis bij. Als je de kans hebt, pik zeker nog een concertje mee op deze tour. Hopelijk kan Willy Willy nog aan deze tour deelnemen en moge er hem miraculeus goed nieuws wachten. Keep rocking, Willy!
Foto: © Marc Timmers
